Avonturen in de kou

Jooooooooooooow!

Iedereen zit natuurlijk op het puntje van zijn/haar stoel voor de ontknoping van de titanenstrijd. Om mijn trouwe lezers niet teleur te stellen (oh ja, en ook een beetje omdat ik gewoon wou winnen) had me dan ook erg goed voorbereid door de laatste paar dagen zoveel mogelijk van Matthews DVD-collectie te bestuderen. Gewapend met alle mogelijke kennis over Harry Potter en Back to the future, was ik helemaal klaar voor de strijd. Voor de spanning was het dan ook een afknapper dat ik bij Giang in het team bleek te zitten voor de filmquiz.

Maar gelukkig bleken we ook prima samen te kunnen werken. Zo had ik bij het uitrekenen van de oplossingen van (x+3)*(x+2)=-8 bedacht dat 14*4=54 en moest Giang me verbeteren. Gelukkig vergat zij het geheel uiteindelijk door twee te delen, waardoor ik haar ook even mocht verbeteren. Ik zou nu als excuus willen geven dat ik dit soort werk zeven jaar geleden voor het laatst heb gedaan, maar de meeste lezers zullen wel weten dat mijn laatste vak Complexe Functietheorie was en dat ik dus gewoon een warhoofd ben.

“Maar ho even!”, zal de lezer ongetwijfeled denken, “Het was toch een filmquiz?” Welnu, er waren maarliefst 20 rondes, waarvan de meesten over films gingen, maar ook enkelen over andere zaken, zoals wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Ai, scheikunde. Ik had al bedacht dat voor één van de chemische vergelijkingen een positron nodig was, maar helaas kon niemand aan onze tafel zich herinneren wat hier de notatie van was. Nou ja, wel ontdekte ik een verborgen talent toen we bonuspunten kregen tijdens het spel 'Simon Says' voor mijn robot-imitatie.

Over het algemeen wist ik niet heel veel van de films. Maar tijdens de muziekronde ging het iets beter. Ik wist helaas slechts de gitaarsolo's van Slash en Kirk Hamett te benoemen (maar om eerlijk te zijn, dragonforce luister je alleen als je wilt laten zien hoe goed je bent in Guitar Hero, dus waarom zou je andere nummers of de naam van de gitarist(en) kennen?), dus bij de boybands twijfelde ik of ik wel moest toegeven dat ik de nummers van de backstreet boys, 'n sync en 5ive wel kende. Maar na lang twijfelen heb ik toch maar wat reputatie opgeofferd voor punten. Toen ik de volgende ronde dacht mijn reputatie weer wat te kunnen verbeteren door nummers van Ice T, Warren G en 50 cent te kennen bleek hier toch wel een enorm cultuurverschil. Mijn teamgenoten vonden het verontrustender dat ik negermuziek kende dan homomuziek. Blijkbaar zijn rappers hier toch niet zo heel stoer.

En enkele films wist ik trouwens wel met dank aan Jelle (mijn broer). Zo kwam Shaun of the dead voorbij, en wist ik Sacha Baron Cohen te herkennen in Sweeney Todd. En dan tenslotte bij de laatste ronde ultimate movie buff vragen:”Wat is in back to the future....het automerk van de tijdmachine?”
Ai, helaas weet ik net zo weinig van auto's als dat ik veel van back to the future weet. Gelukkig was de volgende vraag hoe snel deze auto moest gaan om te kunnen tijdreizen dus dat was dan wel weer een gratis puntje.

Uiteindelijk eindigden we ergens in de middenmoot, maar de avond was erg gezellig. Wat me erg opviel, was dat vrijwel iedereen verkleed was. Waar bij Abacus op een carnavalborrel nog niemand verkleed komt (Hoewel, het schijnt dat de correlcommissie afgelopen jaar wel goed haar best heeft gedaan hier verandering in te brengen), hadden de mensen de kostuums hier zelfs op elkaar afgestemd. Zo was er een hele groep Grease-personages en waren mijn bekenden allemaal verkleed als Star Wars-personages. Inclusief de dames, hoewel dit na de metal en footygesprekken niet zo heel verbazend meer was. Sommige mensen hadden dure kostuums in de winkel gekocht, anderen hadden zelf wat aan elkaar genaaid/plakt. Helaas heb ik van dit spectakel slechts één foto, waarna de batterij leeg was. Ik ben ondertussen druk bezig met de onderhandelingen om van andere mensen foto's te bemachtigen, dus hopelijk volgen die nog. Wat ik wel heb is hier te vinden: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_08_28?authkey=Gv1sRgCMexqcTLw5yFIQ&feat=directlink

En zaterdag avond was het dan tijd voor mijn culturele uitstapje van het weekend, een Footy-wedstrijd. En niet zomaar een wedstrijd, maar één uit de hoogste (en enige) landelijke competitie!. De fanatiekste wiskundige Footy-supporters, Katie en Para wilden me graag alles meenemen en rondleiden bij hun club, Port Power. Ook kwamen Katie's man, Justin en Para's zusje Dimitra mee. Volgens de meeste bekenden was Port Adelaide de club met de arrogantste spelers en gemeenste supporters. Maar waarschijnlijk heeft dit er meer mee te maken dat de meeste mensen hier voor het andere lokale team, de Adelaide Crow's zijn. En dan heb je natuurlijk automatisch een hekel aan Port.

Ik had er veel van verwacht, maar helaas bleek het nogal tegen te vallen. Zo was het de laatste wedstrijd en kon geen van de teams de 'finals' meer halen. Dat ging ten koste van de spanning en het stadion washalf leeg. Daarnaast bleek het achteraf de natste wedstrijd sinds jaren te zijn. En omdat ze daar in Australie geen rekening mee houden, was hij gewoon om 19 uur in de vrieskou. Brrr. Een voordeeltje was wel dat mijn dure Port-sjaal een iets minder slechte aankoop was, maar voor de rest waren het voornamelijk nadelen. Naast de kou, glibte de bal continu uit de handen van de spelers en werd speelde Port Power, dat al een gigantische losing streak had nog slechter dan normaal.

Gelukkig viel dat van de gemene spelers wel mee. Katie klapte gewoon als de tegenstanders een goede 'mark' maakten, maar ook de andere supporters vielen niet tegen. Hoewel ze behoorlijk zaten te schreeuwen, zaten alle supporters gewoon gemixt op de tribunes. En in de bussen van en naar het stadion zaten ook gewoon alle supporters door elkaar. En waarom dat dan hier wel kan, en in Europa niet? Waarschijnlijk omdat er bij Footy iets meer gebeurt dan bij voetbal, waardoor de supporters zich minder hoeven te vervelen.

Uiteindelijk werd het op het laatst nog flink spannend, maar verloor Port nipt met slechts 4 punten achterstand. (een doelpunttelt voor 6) Maar nog veel erger, ik heb er een verkoudheid opgelopen. Niet het meest geschikte moment, dus. Maarja, ik denk niet dat een ander uitstapje leuker was geweest met dit weer.

Afgelopen dinsdag was de verjaardag van Andrew. We gingen met de hele groep eten in een Mexicaans restaurant, waar één op de drie verjaardagen wordt gehouden. En waarom is me eigenlijk een raadsel. Misschien kook ik zelf te vaak Mexicaans om er nog van te kunnen genieten, maar van wat ik me kan herinneren van Nederlandse Mexicaanse restaurants, was dit ook een stuk minder.

Aanvankelijk probeerde ik een gesprek met Jane over haar werk aan te knopen, maar het gesprek viel al snel dood. Wat bleek namelijk? Omdat ze voor defensie mocht ze helemaal niks kwijt aan buitenlanders. Dat ze had verteld dat ze met sonar voor onderzeeërs bezig was, was eigenlijk al te veel. Ik zie al voor me dat ik iets aan de Nederlandse regering zou doorspelen om onze invasie te vergemakkelijken...Of...zou Australië dan toch een aanval op Nederland aan het plannen zijn? Misschien moet ik maar eens vaker een gesprek met haar aanknopen. Ik hou jullie op de hoogte.

Maar de stilte werd al snel onderbroken toen we 'Happy Birthday' gingen zingen, waarna iedereen erop stond dat ik 'Fijne verjaardag’ zong. En Blijkbaar zong ik zo luid dat de van oorsprong Duitse serveerster dacht dat we allemaal Nederlanders waren. Daarna was Giang aan de beurt om in het Vietnamees te zingen. Toen ze klaar was met haar eerste regel (geen idee meer hoe die klonk), besloten we met zn allen mee te zingen door die regel nog 3x te herhalen, met ergens 'dear Andrew' tussendoor. Helaas bleek juist in het Vietnamees elke regel anders te zijn. Ik ben nu eigenlijk wel benieuwd hoe het hele lied gaat en wat wij nu hebben gezongen.

Na afloop gingen we nog even naar een ijszaak voor een ijsje. Aangezien het nog steeds best koud was, ging ik voor een warme pannekoek met ijs en esdoornsiroop. Ik had besloten een keer geen foto van mijn eten te maken, omdat ik dit altijd al doe. Echter, toen iedereen meteen vroeg of het wel goed met mij ging, besloot ik nog maar zo'n pannekoek te bestellen om er een foto van te maken.

Zo, dat was het alweer. Gelukkig ben ik deze keer wel tot twee a4tjes gekomen. Voor dit weekend heb ik een uitstapje geplanned naar de Barossa Wine Valley, de enige Australische locatie op de New York Times ‘53 places to go list’ van 2008. Dat moet wel goed komen, dus. Nu maar hopen dat het weer deze keer ook meezit.

Volgende keer dus:

-Mijn uitstapje naar Barossa
-Waarschijnlijk een nieuw pokeravontuur
-Wat mijn Australische vrienden en ik gemeen hebben
-En nog veel meer!

Dus, nog maar eens bedankt voor alle reacties. Blijf reageren, dan blijf ik tikken!