De jeugd van tegenwoordig

Zoals jullie aan het eind van mijn vorige stukje hebben kunnen lezen, ben ik achter een tweetal Zweedse meisjes aan naar Cairns gevlogen. Om eens te kijken of mijn vrienden uit Adelaide mijn stukjes nog volgen, zal ik de eerste paragraaf dan ook aan Zweedse meisjes wijden. Het schijnt namelijk dat ze daar een flinke obsessie mee hebben en dus hopelijk ook reageren. Goed, gaan we.

Kat en Hanna zijn twee achternichten van elkaar die samen Australië aan het verkennen zijn. Ze ogen erg lief en breekbaar, maar schijn bedriegt! Hanna is chirurg en Kat heeft een zwarte band in karate. En na mijn gebruikelijke seksistische betoog over dat mannen een betere bouw hebben voor sport, werd ik er snoeihard uitgezommen door Hanna. Daarnaast doen ze in Cairns een duikcursus, hebben ze al ge-skydived en ge-wildwater-raft.

Naast de overduidelijke redenen om deze stoere dames te volgen, kwam ik in Cairns pas achter de belangrijkste reden: Het is in Cairns iets minder makkelijk om boeiende medereizigers te vinden. En niet omdat niemand met je praat. Integendeel, echter, vrijwel de enige onderwerpen waar de toeristen aan de oostkust over kunnen praten zijn drank en seks.

Zo kwam ik tijdens het inchecken aan de praat met een sociale man, zo leek het althans. Hij was een jonge visser en praatte over zijn avonturen op zee. Echter, toen ik even later bij hem en zijn vriendengroep kwam zitten, bleef hij maar benadrukken hoe geweldig zijn baan wel niet verdiende. En dat het niet zo erg was dat hij weken geen slaap kreeg en zijn rug eraan kapot ging, aangezien hij zoveel verdiende dat hij dagenlang non-stop kon zuipen zodra hij weer op het vaste land was. En tijdens deze boeiende omschrijving van alles wat hij dag in dag uit deed, maakten hij en zijn vrienden vervelende opmerkingen naar elke vrouw die langs kwam.

Eén van zijn zuipende vrienden was de schoonmaker, en dat bleek inderdaad toen ik mijn kamer betrad. Kijk hier hoe deze eruit zag: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_11_15_Cairns?authkey=Gv1sRgCNWB49Kjo8PmTQ&feat=directlink
Ik heb nog nooit zo'n puinhoop gezien. Hoewel, da's niet helemaal waar, want ik had zelf thuis natuurlijk ook een kamer. Maar goed, je eigen puinhoop is altijd beter te verdragen dan de puinhoop van zeven anderen. Gelukkig was er geen enkel bed opgemaakt, dus kon ik in ieder geval een (iets) schonere kamer krijgen.

Mijn kamergenoten waren best vriendelijk, maar alle muziek en geschreeuw tijdens hun indrinken als ik probeer te slapen kon ik toch minder waarderen. Maar aan de andere kant was het een prima training, want de tweede dag was ik zo moe dat ik gewoon tijdens hun disco in slaap wist te vallen.

Overdags waren Kat en Hanna hun duikcursus aan het volgen, en Lady (zie vorige stukje) was in geen velden of wegen te bekennen. Daarom moest ik overdag mijn tijd weten te doden en hoe kan dit beter dan met uitstapjes? De eerste dag heb ik maar gewoon een beetje uitgerust en deelgenomen aan de voetbalcompetitie van het hostel.

De tweede dag ben ik gaan duiken en snorkelen in het outer reef. Naar het schijnt de beste duiklocatie ter wereld. Hoewel ik natuurlijk geen andere duiklocatie heb om mee te vergelijken, was
het inderdaad een bijzondere ervaring. Zo heb ik naast allerlei prachtig gekleurde vissen zowel een haai als een schildpad gezien. En het koraal zelf is natuurlijk ook prachtig. En daar nog bovenop is zo'n hele duikuitrusting met de benodigde geleerde skills om zo ook daadwerkelijk te kunnen gebruiken een ervaring op zich.

De derde dag reisde ik naar Kuranda, een klein dorpje in het regenwoud. En een wandeltocht in het regenwoud is natuurlijk mooi, maar het spetaculairste was wel de reis zelf. Ik ging namelijk heen met de monorail en terug met de (voor Australische begrippen) antieke trein. Onderweg kwam ik aan de praat met zowaar een niet-puberale Nederlandse medereiziger, Mirjan. En het regenwoud ontdekken met zn tweëen voelt een stuk veiliger dan in je eentje. Zeker gezien alle slangen, die gelukkig banger voor ons waren dan wij voor hen.

Toen we genoeg regenwoud gezien hadden, gingen we nog even op een terrasje in het dorpje zitten. De eigenares van het café'tje ging zelfs mandoline voor ons spelen. En toen er een andere local langskwam, pakte deze gewoon zijn eigen instrument en deed spontaan mee. Dat voelde wel als een erg Australische ervaring,

En s 'avonds dus eten met Kat en Hanna. Het was nog wel lastig om een goed restaurant te vinden, aangezien zij voor goedkoop gingen en ik voor duur. (wat voor Europese begrippen eigenlijk ook nog goedkoop te noemen is) De eerste avond wilden ze het overleven van hun skydive vieren en gingen we ergens zitten waar het bij nader inzien veel te duur was. En de tweede avond ging ik op aanraden van Matthew (die viersterren chef was, voor wie het niet meer herinnert van mijn tweede stukje) op zoek naar echte 'mud crab'. Toen ik deze dan eindelijk gevonden had, bleek deze maarliefst 90 dollar te zijn. Zelfs voor mijn maatstaven iets aan de prijzige kant. Maar met compomissen kwamen we er wel uit en waren de avonden erg gezellig.

Maar daarna was ik dan toch overgeleverd aan de jeugd van tegenwoordig. Mijn tour ging namelijk weer verder. En ik zat inderdaad in een bus vol met achttienjarigen op een kweeste naar drank en seks. Er waren op zich nog wel een paar oudere mensen (pff, ik ga mezelf al oud noemen), maar je krijgt natuurlijk nooit zo'n leuke groep als ik in het midden van Australië had. Daarnaast is het touren aan de oostkust iets anders en kunnen er overal mensen op- en afstappen. Omdat ik zelf in drie weken terug in Adelaide moet zien te komen, heb ik iets meer haast dan mijn medereizigers en heb ik niet langer dan een dag gehad om ze te leren kennen.

Het eind van de eerste dag kwamen we aan op het geweldige strand van Mission Beach. Hier besloot de rest van de groep een spelletje 'I have never...' te doen. En spelletjes, daar ben ik natuurlijk altijd wel voor in! De regels waren als volgt: om de beurt doen de spelers een opmerking in de trand van “I have naver had sex in my hostel while my roommates were watching” en vervolgens moet iedereen die dit toch ooit heeft gedaan drinken.

Hmm, naast het overduidelijke bezwaar aan dit spel dat er geen regel is over hoe je het wint, vond ik het ook niet zo heel prettig om de hele avond toe te kijken hoe iedereen van hun wijn zit te genieten. Niet dat ik nu zo'n zuiplap ben, maar na een kwartiertje vond ik het toch wel jammer voor mijn glas wijn dat er nog geen slok uit gedronken was. Het was wel interessant en tegelijkertijd verontrustend wat de jeugd tegenwoordig allemaal wel niet uitspookt.

Ik ben in ieder geval blij dat ik eerst mijn stage en reis door het centrum van Australië heb gedaan. Anders zou ik haast nog jaloers worden. Maar ik weet zeker dat alle ervaringen die ik daar heb opgedaan vele malen leuker zijn dan alles waarmee alle pubers hier hun tijd verdoen. Ik snap eigenlijk ook niet zo goed waarvoor ze nu naar Australië gaan. Spanje is een stuk dichter bij en daar zouden ze net zo goed aan hun trekken komen.

Gelukkig zijn er op de oostkust genoeg uistapjes te doen met andere tourorganisaties. Lees de volgende keer alles over hoe ik de pubers heb gepoogd te ontlopen op de whitsunday islands en fraser island. Oh ja, en alle foto's bij het vorige stukje zijn ook ge-upload, dus neem gerust nog een kijkje.