Opgesplitst

Jooooooooooooooooow!
Zoals in het vorige stukje te lezen was, was ik met een geweldig leuke groep naar Darwin gereisd. In Darwin is eigenlijk maar één ding te doen, en dat is een uitstapje naar het tropische Kakadu national park. Er zouden echter een tweedaagse en een driedaagse tour zijn. Omdat ik zelf voor drie dagen ging had ik al afscheid genomen van iedereen die twee dagen zou gaan.
Maar toen de volgende ochtend de tourbusjes aankwamen bleek de opsplitsing anders te zijn. Omdat er te weinig mensen waren die twee dagen gingen, zat ik in een combinatie-tour die na twee dagen nog eens opgesplitst zou worden. Helaas hadden ze er niet aan gedacht om alle oud-tourgenoten bij elkaar te stoppen. Nu bleek ik dus van de verkeerde mensen afscheid te hebben genomen.
En er ontstond dus een beetje een vreemde situatie, waarin de helft van de groep elkaar geweldig kende en de rest wat minder. Daarnaast was de bus ook nog eens anders en bevatte hij zelfs een fysieke scheiding. Hierdoor zat op mij en Lady, een Nederlands meisje na, iedereen van de hechte groep in het voorste deel van de bus. Ik hoorde achteraf dat een aantal van ze zelfs nooit met de nieuwe mensen hebben gesproken. Maar goed, zelf zat ik dus prima en heb ik met ook met de nieuwe mensen prima vermaakt. Achteraf zei het Nederlandse stelletje zelfs dat ze het de leukste groep tot dusver vonden. Blijkbaar hebben we de nieuwelingen er dus toch wel goed bij weten te betrekken.
Onze gids, Jeff, was een typishe geschiedenisleraar. En dit had zowel voordelen als nadelen. Als je geïnteresseerd was in zijn verhaal, legde hij het erg boeiend uit. Maar voor wie even genoeg had van Aboriginalcultuur waren zijn verhalen erg langdradig. Daarnaast was hij niet bang om voor zijn mening uit te komen. Toen we bij een plek kwamen waar ooit rotsschilderingen waren uitgeveegd door een fanatiek christen, begon hij een heel pleidooi. En hoewel ik het met hem eens ben dat het schandalig is om je eigen geloof zo superieur te vinden dat je alles over andere geloven kapot maakt, vond ik zijn bewering over 'christenen moeten afschieten' toch wel iets te ver gaan.
Daarnaast had hij het ook niet zo heel erg op de uit Zuid-Amerika geïmporteerde 'cane toad', een zeer giftige kikker die een bedreiging is voor het Australische dierenrijk. En hoewel de meeste meisjes daar ook niet van gediend waren, vond ik het nog niet eens zo heel erg dat hij ze op rotsen kapot sloeg. Het voelde eigenlijk wel bijzonder om echt op jacht te zijn. Maar dat hij ze martelde door ze levend tussen de planken van een brug te proppen vond ik ook wel weer te ver gaan.
Maar genoeg over alle minpuntjes, want ook deze tour was over het algemeen geweldig! Ten eerste was het seizoen ideaal. En doe eens een gok over welk seizoenik het heb. Mensen die nog niet helemaal wakker zijn gaan vast voor de herfst/winter. Mensen die weten dat Australië aan de andere kant van de wereld ligt gaan vast voor de lente/zomer. Maar neen, in werkelijkheid zit Noord-Australië in de build-up. Het is namelijk altijd zonnig in de tropen, dus de enige seizoenen zijn de dry-season en de wet-season. En op dit moment gaat het seizoen net over van droog naar nat.
En de voordelen hiervan zijn dat alles al wel groen is, maar dat de wegen nog niet overstromen en dat krokodillen de meeste plekken nog niet kunnen bereiken. Een minpuntje is wel dat de meeste watervallen het nog niet doen. Maar ja, zouden die het wel doen, dan kon je ze toch niet zien zonder opgegeten te worden.
We zijn (in tegenstelling tot de driedaagse toer) bij nomadische aboriginals op bezoek gegaan. Eerst moesten ze ons dopen door op ons te spugen. Daarna legden ze vanalles uit over planten en hoe die werden gebruikt als eten, gif voor dieren en hoe er houten voorwerpen uit vervaardigd konden worden. Daarna was er een dans met didgeridoo en andere instrumenten. Tenslotte leerden de mannen hoe we moesten speerwerpen en de vrouwen hoe ze manden moesten vlechten. Echt een bijzondere ervaring.
Daarna was het tijd voor een boottocht tussen echte zoutwaterkrokodillen. Hoewel we op onze vorige toer al tussen de zoetwaterkrokodillen hadden gekanoot en gezwommen, zouden de 'salties' geen moment aarzelen om je op te eten, mocht je in het water vallen. We hoorden van de schipper dat ze zelfs fysiek in staat waren om over de boot te springen en mensen mee te nemen. Echter werkt hun instinct zo dat ze dit gelukkig niet doen.
Daarna hebben we nog veel meer prachtige plekken gezien, waaronder de plek waar Crocodile Dundee “Welcome to my backyard” zegt, maar dat is allemaal wel op de foto's te zien die hier te vinden zijn: http://picasaweb.google.com/jasperov/2009_11_11_KakaduSafari?authkey=Gv1sRgCJbTw4zNiPDVNQ
Maar na twee dagen was het dan eindelijk echt tijd voor afscheid, en in het bijzonder van Kelly en Jessica. Twee meisjes waarmee ik al vanaf Adelaide aan het reizen was. En daarna waren we nog slechts met zn vieren over. Lady, Peter en Catherine waar ik het in het vorige stukje over heb gehad en ikzelf natuurlijk. De laatste dag hadden we dus vet veel ruimte, maar het voelde toch een beetje kaal.
Gelukkig bleek onze gids ons wat meer ruimte te geven om alles op ons eigen tempo te doen. Zo konden we eindelijk een keer op een normaal tijdstip opstaan. Bovendien wilde hij best de lunch en afwas voor ins doen, terwijl wij wandeltochten deden. Er was toch geen cultuur en als geboren en getogen Australier wist Peter minstens zoveel over de natuur. En zijn alter-ego Gary, the gay guide al helemaal.
Het interessantste stukje natuur waren wel de termietenhopen. Gigantische bouwwerken van af en toe zelfs vier meter hoog. Ze zijn allemaal gebouwd met hun grootste oppervlaktes richting de opkomende en ondergaande zon en het kleinste oppervlakte naar boven, voor als de zon het felst is. En als de temperatuur dan nog niet constant genoeg is, zijn een aantal gangen gegraven met als enkel doel de ventilatie. Je vraagt je echt af hoe de termieten de bouw weten te coördineren.
En als je zo'n kleine groep hebt, leer je elkaar ook wel beter kennen. Zo ben ik erachter gekomen dat Lady 1 december net als ik ook in Sidney is. En raad eens wie er in Sidney wonen? Juist, Peter en Catherine! Mijn lunch voor die dag is dus al geplanned.
Daarnaast gaan Kat en Hanna, twee Zweedse meisjes en Lady ook naar Cairns. De Zweedse meisjes een dag eerder en Lady een dag later. We hebben dus uiteraard afgesproken om elkaar ook daar op te zoeken. Maar hoe dat allemaal is verlopen kunnen jullie de volgende keer lezen, aangezien ik mijn twee a4-tjes alweer heb bereikt.