Sinterklaas down under

Het is misschien onnodig dat ik het nog mededeel, maar ik beleef hier vet veel. Om precies te zijn 7/2 keer zoveel als dat ik in de weekenden in Adelaide kon beleven, maar toch heb ik er niet veel meer over geschreven. Des te interessanter de gebeurtenis, des te minder de toelichting nodig is. In plaats van een omschrijving van de beleving, heb je meer aan een foto van de omgeving: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_11_18_eastCoast?authkey=Gv1sRgCJ6tgLvSi6qRygE
Maar over ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen lullen, daar kan ik hele pagina's mee vullen.

Zo ook deze keer, ik ga het hebben over duiken, rodeo, prachtige eilanden en meer. Maar het simpele twee minuten durende uitchecken, daar zal ik alle details over verstrekken.

Maar we beginnen waar we gebleven waren, en dat is de keuze met welke boot ik ging varen.
Stel het dillema is aan jou, welke van de 'Kiana' en de 'Spank me' je kiezen zou. Beide zeilschepen gaan drie dagen varen, maar met de 'Spank me' kun je 150 dollars besparen. Wie had besloten om de 'Spank me' te boeken, mag het vorige stukje nog eens nazoeken. Wat was namelijk het geval? Het was tijd om te ontsnappen aan het grote puberaantal. En dan moet je zo kniezen:”Welke boot zouden de kinderen kiezen?” En dan pas, is het duidelijk welke boot voor mij de juiste was.

En dat bleek, aangezien de gemiddelde leeftijd rond de 27 leek. De wind was alle drie de dagen zo tam, dat er van zeilen niet veel terecht kwam. Maar gelukkig had het water hierdoor een extra mooie kleur, en stelde de motor ons niet teleur. Ik heb me dus prima vermaakt op de eilanden, met snorkelen, duiken en het bezoeken van stranden. Het duiken kostte me een boel extra geld, maar de omgeving heeft me niet teleur gesteld. Het grootste deel van de foto's zijn gemaakt met de onderwatercamera van onze instructeur, maar ook dezen stelden mij niet teleur.

Maar voordat ik er erg in had, moest ik weer in een bus vol met kinderen op pad. Onze gids was een meisje met ervaring van slechts een week, maar een vrolijkheid waar ik van op keek. Daar was dus niks aan op te merken, in tegenstelling tot de gids die haar moest inwerken. Zo speelde hij naast haar met een bal, ook vloekte hij nogal. Ook zijn reisspel van keus was geen goed teken: Zodra je met seks-bingo een lijn kwijt was moest je een orgasme faken.

Gelukkig was de reis beter te verteren, toen we bij het cattle station arriveerden. We werden hartelijk begroet door een outbackmeisje, en we konden cowboykleren aanschaffen voor een vriendenprijsje. Het eten was niet slecht, maar daarna begon de pret pas echt. Ten eerste leerden we hoe je met een zweep moet slaan, daarna was het tijd om op de mechanische stier te gaan.

Bij mijn eerste poging vloog ik er meteen vanaf, maar gelukkig mocht ik nog een keer als straf. Hoewel het blijven zitten nu iets beter lukken wou, werd bij de tweede beweging mijn duim helemaal blauw. “Pff, ze hadden hem best wat makkelijker mogen maken”, dacht ik toen ik besloot mijn poging te staken. Ik moest dan ook behoorlijk balen, toen kleine meisjes de 16 wisten te halen. Toen iedereen de stier had weten te vellen, mocht ik nog een keer om mijn eer te herstellen. Maar na er nog drie keer er meteen vanaf te gaan, begon mijn duim rood uit te slaan. Dat was toch maar het moment om te capituleren, en mijn nederlaag te accepteren.

Daarna was kon ik kiezen om mijn bed in te kruipen, of mee te doen aan een spelletje bier zuipen. Omdat we de dag erna weer vroeg op moesten staan, vroeg ik of ik ook voor de cola mocht gaan. Dat is tijdens het atten nog erger dan bier, maar geeft de volgende dag meer plezier. Het was enkel de tweede gids die moeilijk deed: “I'm the tour guide so my job is to get you drunk and then laid!” En dit is letterlijk wat hij zei, er is geen overdrijven bij. Ik ging maar naar bed toen velen, een spelletje“ I have never...” begonnen te spelen.

De volgende ochtend mochten we een lasso strikken, en daarna op kleiduiven mikken. Maar toen ging het echt gebeuren, en moest ik een geit door de arena sleuren. En de volgende activiteit mocht helemaal niet achterblijven, we gingen te paard geiten drijven.

De rest van de reis gebeurde er weinig tot niets, totdat we aankwamen in Rainbow Beach. Dit dorpje was nog niet zo op toerisme ingesteld, dus om acht uur was er slechts één duur restaurant open welgeteld. Ik was helaas de tijd vergeten, en mocht ik dus alleen gaan eten. Alleen eten is niet iets dat mij aanstond, maar niet eten is nog minder gezond. Gelukkig kwam de sociale Australische mentaliteit in mij naar boven, en ben ik gewoon bij een willekeurige groep aangeschoven. Ik voelde me weer helemaal stoer, en ik was klaar voor mijn Fraser Island tour.

En het mooie van Fraser Island, is dat het vrijwel helemaal bestaat uit zand. 's Avonds liet ik zien dat ik in tegenstelling tot de meesten, ook zonder bier prima kan feesten. Maar de meeste tijd hebben we besteed aan prachtige meren, en onze gids wist ons nog wat over slangen te leren. Het veste was wel om met de four-wheel drive op pad te gaan, want dat scheelt me weer een bezoekje aan een Gold Coast achtbaan. In Rainbow Beach waren we terug rond zeven, vroeg genoeg om zonsondergang op de sand blow te beleven. Met deze gratis wandeltocht, heb ik de mooiste zonsondergang tot nu toe bezocht.

De volgende ochtend waren we al vijf minuten op pad, toen ik er achter kwam dat ik mijn sleutel nog had. Ik moest flink balen, want ik moest mijn bed ook nog afhalen. De buschauffeur wilde wel terug, maar dan moest het wel heel vlug. Snel dus mijn gordel losgedaan, en alvast in het startvak (voor de busdeur) gaan staan. De deur ging open, dus snel naar mijn kamer hardlopen. Mijn matras vloog door de lucht toen ik mijn hoelaken had losgetrokken, waardoor meerdere kamergenoten wakker schrokken. Snel sprintte ik het zwembad voorbij, en moest ik achteraan sluiten in de lange rij.

In gedachten was mijn busreputatie al meteen kapot, maak ik werd ineens handig geholpen door het lot:”Who's next?” vroeg de man achter de balie, dus ik riep heel brutaal: ”Me!” Hij begon me argwanend aan te staren, maar gelukkig is mijn pokerface erg ervaren. ”So, are you together with them?” “No”, antwoordde ik met een verbaasde stem. Toen hij mijn naam vroeg, antwoordde ik “Jasper”, nog niet scherp genoeg. Gelukkig wist ik binnen enkele seconden mijn fout te herstellen, en kon ik hem:”Sorry, I mean Jazzpah” vertellen. Anders had het vast nog vijf minuten geduurd, en had hij zoekend naar het scherm getuurd. Nu vond hij hem geheid, en kreeg ik in de bus een staande ovatie kreeg voor mijn snelheid.

“Ben je daar echt trots op, gast?”, denkt menig lezer nu vast. “Dat is toch een vreselijk egoistische actie?” Welnu, in verhouding tot inchecken kost uitchecken slechts een fractie. Dus zoals ik heb geleerd met discreet optimaliseren, wist ik door voor te dringen de som van de wachttijden te reduceren. Daarnaast kun je mijn uitchecken als bottleneck van de busreis zien, en krijgt deze wegingsfactor achttien (het aantal personen in de bus). Dus door voor te dringen maak ik meer heel dan stuk, en verhoog ik het algemeen geluk.
Dus menig lezer kan beter eerst nadenken, voordat hij mij de titel 'egoist' wil schenken.

En toen was het tijd voor een erg zout bad, want ik heb het nog niet over de surfles gehad. Meestal kreeg ik zout in mijn neus, maar bij zes golven stond ik heus. Twee meisjes op het surf kamp waren de grootste fans van mijn weblog, dus bij deze meld ik hen ook nog. Debbie maakte het hoofd van de fotograaf op hol, ze stond op maarliefst op één op de zes foto's van de filmrol. Irene roddelde wat los over haar oud-klasgenoten, maar toen ze merkte dat het op de weblog kwam hield ze haar mond gesloten.

Daarna kwam ik dan eindelijk in Sidney aan, dus daar zal volgende week alles over in de weblog staan.