Steden, Sneeuw en Penguins

Jooooooooooooooww!

De afgelopen maanden heb ik jullie veel over Australie kunnen laten zien. Rood zand, grote vlaktes met enkel struiken, interessante rotsformaties en prachtige stranden. Precies wat je van Australië verwacht. Maar als je net denkt Australië te kennen, kom je voor nieuwe verrassingen te staan. En hoewel de meesten al wel van het bestaan van metropolen als Sidney en Melbourne af zullen weten, zullen sneeuw en penguins toch wel als een verassing komen.

Maar we beginnen natuurlijk waar we gebleven waren, en dat is Sidney. Ik had slechts twee dagen om deze wereldstad te bezichtigen. Veel te weinig natuurlijk, dus ik besloot een uitstapje naar de blue mountains maar over te slaan. Na zoveel natuur had ik eigenlijk wel zin in wat cultuur. En waar kun je dan beter mee beginnen dan met een uitzicht over de hele stad?

Op aanraden van mijn kamergenoot ben ik met de veerboot naar Manly Beach gegaan. En deze begon met een half uur durende wandeltocht naar de haven van Sidney. Tijdens deze wandeltocht was al voldoende te zien van de prachtige stad. Bij de vertrekken uit de haven waren de Harbour Bridge en het Opera House geweldig te zien. In Manly kon ik vervolgens genieten van prachtige stranden. Tijdens de tocht naar het uitzichtpunt leerde ik zelfs nog wat geschiedenis, aangezien hier vroeger een verdedigingspost was om Sidney te beschermen tijdens de tweede wereldoorlog. En dan tenslotte het geweldige uitzicht op de stad. Het weer was ondertussen rampzalig, maar dat maakt het ook wel interessant. Maar volgens mn kamergenoot was het nog vetter als het mooi weer was.

Die avond kreeg ik een belletje van Peter (die van de Alice Springs-Darwin), die me wel een nachttour wilde geven. En daarbij kon ik eindelijk weer mijn allereerste hobby ooit beoefenen. Wat is namelijk het geval? Toen ik drie dagen oud was, wist ik de lichtschakelaar van de kerstboom al te vinden, zo heb ik van mijn ouders gehoord. Sindsdien is mijn oudste hobby een beetje in de vergetelheid geraakt. Waarschijnlijk omdat ik zelf ging groeien, maar de lichtjes groeiden niet mee. Echter, de skyline van Sidney was geweldiger dan welke kerstboom dan ook, en met de lange shutter-tijd van mijn camera helemaal! De foto's zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_11_29_Sidney?authkey=Gv1sRgCKqIhoDzuoWh1gE#

De dag daarna zouden we lunch hebben met Catherine en Lady erbij. Echter was Catherine druk bezig met een toets en Lady was het helemaal vergeten. Bij gebrek aan de dames gingen we dan maar eten bij één van de bekendste lunchplekken van Sidney, café de Wheels. Bij 'bekend' denk ik al snel aan een exclusieve eetgelegenheid, maar dit bleek niet helemaal het geval te zijn. Café de Wheels was zo klein dat vrijwel alle muren bedekt konden worden (en waren) met foto's van celebrities die er ooit hadden gegeten. En hun meest exclusieve specialiteit, een hot dog met chili con carne, was slechts zes dollar.

De rest van de dag heb ik me ook niet hoeven vervelen met uitstapjes naar het skydeck met prachtig uitzicht, de winkelboulevard van Darling Harbour en het Sidney museum over de historie van Sidney. Maar daarna was het weer tijd om naar de volgende metropool te touren.

En deze tour was een bijzondere. Onze eerste stop was in de hoofdstad van Australië. Velen denken dat Sidney de hoofdstad is, sommigen denken dat Melbourne de hoofdstad is, maar weinig mensen hebben überhaupt van Canberra gehoord. En terecht, want Canberra heeft slechts 250000 inwoners. Wat is namelijk het geval? Toen Australië verenigd werd, moest een hoofdstad gekozen worden. Sindey en Melbourne gunden het elkaaar niet, dus er werd besloten om dan maar een nieuwe stad tussen de twee metropolen in te bouwen en deze dan meteen tot hoofdstad uit te roepen. Een interessante stad dus, maar er was niet veel meer te doen dan het parlementsgebouw te bezichtigen.

Maar er was meer interessants. Die avond kwamen we namelijk aan in een berghostel, waar je je helemaal in Oostenrijk waande. De dag erna mocht ik me zowaar echt jarig voelen in de oude vertrouwde kouw. Op Mount Kosiusco, de hoogste berg van Australië, lag zelfs sneeuw. Waarschijnlijk zelfs meer dan dat ik in Nederland tijdens al mijn verjaardagen mee heb mogen maken.

Dat ik zo vreemd op sommige foto's sta, komt door één van mijn medereizigers, Graham. Net als ik houdt hij er niet van om normaal op de foto te staan. Maar in tegenstelling tot mijn gebruikelijke jumps en vreemde camerapositiets, was hij als fysiotherapeut meer van de strekoefeningen. Op zich ook wel grappig en een leuke variatie om aan mijn repertoire toe te voegen.

Maar ook de rest van mn verjaardag bleek het koud. Hoewel we na enige tijd al van de berg af waren, bevonden we ons toch in het zuidelijkste deel van Australië, waar het best koud kan zijn. En als een echte verjaardag regende het kadotjes. Ik kreeg van mijn medereizigers een ijsje kado, maar de mooiste kadotjes werden geleverd door moeder natuur. Zo heb ik vlak voor het eind van mijn reis nog even een moeraswallabie, een zwarte adder, een echidna en zelfs een aangspoelde kogelvis weten te spotten. Erg bijzonder.

En daarna was het dan eindelijk tijd voor Melbourne. Eindelijk? Ja, want na mijn desastreuze casino-avonturen in Adelaide had ik mezelf beloofd om nog maar één keer te gaan gokken, en wel in het grootste casino van Australië. En dat was toevallig het gigantische crown-entertainment center in Melbourne. Ik besefte me wel degelijk dat dit een erg slechte deal was. Mocht ik winnen, dan kon ik het geld toch niet meer uitgeven en moest ik het voor een slechtere wisselkoers weer voor euro's terug moest ruilen. Maar mocht ik verliezen, dan was het uiteraard nog minder prettig.

Maar waarom dan toch doen? Nou ja, een deel van de ervaring van een grote stad zijn naturlijk de grote luxe gebouwen. En veel luxer dan het Crown center heb je ze niet veel. Het casino op zich was al wel tientallen malen zo groot als Holland Casino in Enschede, maar er zaten ook nog eens een winkelcentrum en een hotel aan vast die ook niet de minste waren. Helaas mocht ik van het casino zelf geen foto's maken, maar de gigantische kerstboom in het winkelcentrum, waarbij elk half uur een kerstvoorstelling werdt gehouden kon ik uitvoerig op de foto zetten. Deze geeft ook wel een goede indruk van alle toeters en bellen in de rest van het gebouw.

Het pokergedeelte zelf viel echter behoorlijk tegen. Bij een groot casino had ik gedacht aan een tafel met inleg van tienduizenden dollars waar je de professionals kon bewonderen die verveelde gepensioneerde miljonairs geld afhandig maken. Maar helaas hield de grootte alleen in dat er gewoon erg veel pokertafels waren. Het pokeren zelf ging prima. Zonder al teveel risico kon ik rustig mijn 200 dollars vermeerderen tot 300. En toen het 23 uur was, kon ik rustig alsof ik helemaal niet verslaafd was stoppen om nog even de geweldige skyline van Melbourne te fotograferen.

Zo, 300 dollars om in vijf dagen te spenderen. Ik had de dag ervoor al besloten dat 100 dollars teveel was voor een tour om pinguins in het wild te zien, zeker omdat de andere attracties van de tour, zoals een wildlife park me niet echt meer boeiden na al mijn outbackervaring. Maar goed, ik had de stad al gezien. En als je toch tijd en geld over hebt, waarom dan niet?

“Ho even”, zal menig lezer denken. “En moet je voor penguins dan niet naar een Wildlife park?
Welnu, de meeste mensen zullen ook voor mijn weblog al hebben geweten dat je in Australië kangoeroes en koalas hebt. Maar pinguins zijn toch niet echt iets dat je met een warm land associeert. Desalniettemin moeten penguins die genoeg hebben van het saaie leven op de zuidpool toch ergens heen, en dan zijn Zuid Amerika en Afika niet veel kouder.

Vandaar dat er een kolonie op Philip Island leeft, slechts anderhalf uur bij Melbourne vandaan. Na het jagen komen ze elke avond terug op het eiland. En daar wordt handig geld aan verdiend met een toeristich penguincentrum met een heuze tribune op het strand om de eerste penguins uit de zee te kunnen zien waggelen. En hoewel het erg toeristisch oogt, zijn de tribunes en wandelwegen zo gebouwd, dat de penguins niet gehinderd worden. Daarnaast zijn er overal rangers die in de gaten houden dat je niet stiekem foto's maakt. Geflitste penguins zijn enkele minuten verblind en zijn een makkelijke prooi voor roofdieren.

Maar gelukkig had ik buiten het centrum nog een penguin in zijn hol weten te spotten, waarvan ik toch een foto heb weten te maken. Zonder flits, uiteraard. Maar helaas heb ik de spectaculaire penguin parade niet vast kunnen leggen, dus daarvoor moeten jullie zelf nog een keer naar Melbourne.

En dan tenslotte nog de reis terug naar Adelaide over de spectaculaire Great Ocean Road met haar nog spectaculairedere twelve apostles. Maar ik zit ondertussen al ruim over de twee a4tjes heen, dus daar zal ik het de volgende keer over hebben, samen met de afsluiting van deze eerste reisweblog.

(Oh ja, en ik was nog vergeten mijn duikfoto's te uploaden, dus die zijn alsnog bij het vorige stukje te vinden, nu)