de heenreis

Joooooooooooooow!

Ik zit op dit moment in Singapore te wachten op mijn vlucht. peinzend over of dit nu de hoofdstad van Indonesie of toch Maleisie was. Een mooi moment, dus, om mijn eerste stukje te tikken op mijn gloednieuwe notebook.

De afgelopen dagen waren erg druk. Mijn ouders waren zo gestressed van mijn gebrek aan tijd, dat ik haast zelf ben gaan stressen. En eigenlijk ook wel terecht. Toen ik vijf dagen geleden eindelijk mijn visum ontving besloot ik dat het maar eens tijd was om de rest van de zaken te regelen die je voor een stage dient te doen: Reis boeken, verhuizen, afscheidsfeestje voor mn familie houden enzo. En voor de mensen die zich nu gepasseerd voelen, jullie zijn nu al uitgenodigd op mijn terugkomtsfeestje, ergens in december tegelijk met mijn verjaardags- en hopelijk-ik-heb-mijn-stage-gehaald-feestje.

Maar goed, de reis was snel geplanned. Toen ik, georganiseerd als ik ben, een maand geleden al verschillende reisbureaus afzocht naar een mooi (p)rijsje kon ik niks lagers dan 1500 euro vinden. Omdat ik toch geen reis wilde boeken voor ik mijn visum had, had ik verwacht dat ik met 2000 euro zo kort van tevoren wel tevreden kon zijn. Toen ik bij het reisbureau mijn mogelijke vertrek- en aankomsttijden had aangegeven ging de dame achter de toonbank alle mogelijkheden af: 2050, 2000, 2200, …toch maar even een iets ruimere terugreis geven: “Oh ja, en ik wil ook wel vanaf Duitsland of Belgie vertrekken”: 2000, 1950, 2500, 1050, 2100, ...huh? Ook voor een niet-wiskundige zal het niet heel moeilijk zijn om hier de outlier in de data te vinden. Zelfs mensen die niet eens weten wat een outlier is, hebben hem waarschijnlijk al gevonden. De juiste reis was dus al snel gekozen.

Het enige nadeel is wel dat ik nu 3x moet gaan overstappen. En dat is best een groot nadeel als er een 'Domestic flight' in Australie tussen zit. Wat is namelijk het geval? Terwijl ik dit tik, zit ik al in Perth. “Huh? Maar je zat net nog in Singapore”, zal de oplettende lezer denken. “Typt die jongen dan zo traag?” Welnu, mijn nieuwe notebook is zo ijverig met updates installeren, dat ik, zodra ik hoor dat ik over een kwartiertje mag boarden, hem meteen uit moet zetten om de vlucht niet te missen. (Of het signaal naar de cockpit te verstoren) Vandaar geen goede outro.
Maar goed, om niet teveel af te dwalen, zal ik eerst verder gaan met het verhaal. Hoe het hier in Perth is komt daarna vanzelf aan bod.

Goed, waar waren we. Oh ja, net de ticket geboekt, dus daarna kwam het verhuizen. Om vijf maanden huur te ontlopen leek het me wel een plan om alle spullen naar mn ouders te brengen. Met een vader die af en toe heen en weer wil rijden met dozen hoefde ik dus alleen nog mijn bed en kasten te vervoeren. En welk vervoersmiddel is daar geschikter voor dan de bakfiets? Het enige nadeel was dat de bakfiets van Acasa is, en die 'em niet meer aan niet-bewoners verhuren. Twintig telefoontjes later had ik eindelijk iemand aan de telefoon die zowel op de campus woont als in Enschede was, dus die deal was ook snel gemaakt. Drie dagen tijd bleken net genoeg om alles netjes op te bergen bij mijn ouders, dus dat was ook voor elkaar.

Twee dagen van tevoren ontving ik ook mijn nieuwe notebook, die ik tussen het verhuizen door ook maar eens moest installeren. Maar dit verhaal kan ik moeilijk spannend verkopen, want zodra u dit stukje kunt lezen, kunt u de uitkomst wel raden.

Dan maar over de reis. Voor mijn goedkope vlucht moest ik in Frankfurt opsteigen en gelukkig wilden mijn ouders me wel brengen. We gingen ruim op tijd weg om het vliegtuig niet te missen (wat zo schijnt te kunnen gebeuren). Met genoeg tijd over gingen we ook nog gezellig wat eten in Frankfurt. Tijdens dit alles heeft mijn moeder het gepresteerd om mijn zoveel te knuffelen dat dit de hele tijd in Australie niet meer nodig gaat zijn. Toen onze normaliter wel zo stoere held langs de douane ging en dus zijn ouders definitief 4,5 maand niet meer kon zien, moest hij wel een traantje wegpinken. Tussen alle emoties door vergat hij zelfs zijn ouder te bedanken voor het vervoer en de rest, dus daarvoor staat er nog wat aan het eind van het stukje. In de vliegtuigen ging het prima. Het eten was niet verkeerd voor vliegtuigvoedsel en op de monitoren waren de nieuwste films te zien. (In tegenstelling tot de Chinese films van Air China waarin al het verhaal is vervangen door martial arts)
Ook in Singapore, waarvan ik ondertussen weet dat het gewoon de hoofdstad van Singapore is, verliep alles vlekkeloos. Er zat slecht anderhalf uur tussen de vluchten.

Echter, nu in Perth begint de pret. Omdat ik moet overstappen op een vlucht binnen Australie, moest ik hier langs de douane. Dat had ik ook wel gehoord, toen ik in Frankfurt mijn baggage inleverde, maar wat ik niet had gehoord, was dat ik al mijn baggage hier ook weer op moest halen. Sterker nog, na het drie maal na te vragen, werd ik verzekerd dat dit niet nodig was. Gelukkig vroeg ik het toch maar na en kwam dat in ieder geval goed. Nu stond ik alleen wel met mijn baggage in mijn hand. Naar buiten lopend zag ik overal mensen staan om hun familieleden en andere kennissen te begroeten. Ik werd haast jaloers. En dat werd erger toen bleek dat ik weer gewoon in de terminal was. Na een kwartiertje lopen met mijn loodzware tassen, kwam ik er achter dat vanaf deze terminal enkel internationale vluchten vertrekken. Nog een kwartiertje later kwam ik erachter dat er achter geen enkel loket iemand zat om mij te helpen, omdat alle Australiers slapen rond 1 uur snachts. Nog een kwartier later kwam ik er achter dat het nog geld kost om naar de goede terminal vervoerd te worden ook. Ten einde raad besloot ik maar aan de security te vragen of zij er meer van wisten. Gelukkig bleek dit wel het geval te zijn. Als ik het goed heb begrepen is de andere terminal nu toch dicht, omdat niemand in Australie op dit tijdstip reist. Om 4 uur zullen er mensen bij het loket zijn, waar ik een gratis kaartje kan krijgen naar de andere terminal. Daar heb ik dan hopelijk genoeg tijd om in te checken en mijn baggage weer in te leveren. Ik hoop maar dat het allemaal klopt. Maar als jullie dit kunnen lezen, betekent dat dat ik in mijn nieuwe huis met internet zit en dat dit inderdaad het geval is.

Tenslotte nog even bedankjes voor iedereen die me heeft geholpen met verhuizen en de reis:
Mijn vader voor de verhuisdozen
Mijn moeder voor de drie dagen was die ze heeft moeten doen
Mijn ouders ook nog voor het helpen verhuizen
Mijn broertje en zijn vriendin voor het verhuizen
Mijn ouders voor het vervoer
De rest van de familie voor het geweldige afscheidskado, Australische dollars.
En natuurlijk ook alle andere mensen die het hebben mogelijk gemaakt dat ik in Australie zit.

Foto's bij dit stukje zijn te vinden op http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_07_25?authkey=Gv1sRgCM6X6bKi2_-4Jw&feat=directlink

Zo, dat zijn alweer 2 a4-tjes. En dat nog voor ik een kangoeroe heb gezien.
Volgende keer iets over het laatste deel van de reis en misschien wel over kangoeroes.

Groeten,

Jasper