De eerste dag (en inderdaad niet meer dan dat)

Jooooooooooooooooow!

Van mijn vorige bericht heb ik een tweetal zaken geleerd.
Ten eerste, zet de link naar de foto's meteen in het begin. Dan kan iedereen gelijk meekijken en is er makkelijker een beeld te vormen bij het verhaal. Nou, laat ik het geleerde meteen maar toepassen, dan: De foto's van deze blog zijn te vinden op: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_07_27_fotoSBijBlog2?authkey=Gv1sRgCLXyk-K5oqvcCw&feat=directlink
De meesten zijn van de wijken en natuur waar ik doorheen moet op weg naar de campus, dus bekijk ze toch maar bij de laatste alinea, zodra ik het daar over heb.

Ten tweede, eindig spannend. Het afgelopen verhaal ging dat per toeval, enerzijds omdat ik al twee a4-tjes had, anderzijds omdat ik te moe was nog wat te typen. Maar het heeft mij ertoe aangezet om na het posten meteen verder te tikken, dus het kan niet anders dan dat jullie vol spanning zitten te wachten op dit bericht. Laten we dan maar meteen verder gaan waar we gebleven waren.

In Adelaide aangekomen zou ik opgewacht worden door de 'school administrator', Anja van Vliet. In mijn slaperigheid na een reis van 26 uur wist ik mijn eigen naam op haar bordje niet eens te herkennen en liep ik haar zo voorbij. Gelukkig herkende ze mij wel, waarschijnlijk aan mijn blonde haar, mijn studentenleeftijd (qua uiterlijk, dan) en mijn slaperigheid. Ik had wel zin om eindelijk mijn Engelse woordenschat tentoon te kunnen stellen, maar helaas, aan haar naam hadden jullie vast al gezien dat zij maar wat blij was om weer eens Nederlands te kunnen praten.

Ik kreeg te horen dat we ons iets ten Zuid-Oosten van het Centrum bevonden, en ik had zelf al op de kaart uitgezocht dat we iets ten Noorden van het centrum zouden moeten zijn. Toen we anderhalf uur later op onze bestemming waren aangekomen begon ik iets te beseffen. En ik zou nu een lulverhaal kunnen ophangen over vrouwen en auto's, maar aangezien ik zelf helemaal geen rijbewijs heb en, gezien de reacties, het merendeel van mijn lezers vrouwen met rijbewijzen blijkt te zijn, gaan we toch maar gewoon voor de waarheid: Adelaide is gigantisch! Dat het qua inwoneraantal meer op Amsterdam dan op Enschede lijkt, is al wel een indicatie dat het geen tochtje van het Hogeland naar Roombeek zou zijn, maar anderhalf uur. Waar dit verschil dan wel in zit was ik ook nog niet meteen achter, dus dat krijgen jullie ook straks pas te horen.

Maar goed, de bestemming, dus. Ik stond ervan te kijken: Een alleenstaand huis met een palmboom voor de deur! Maar het wordt nog mooier: Matthew, mijn huisgenoot bleek in een viersterrenrestaurant gewerkt te hebben en had net zelf een voorraad sushi gemaakt, die hij nooit in zijn eentje op zou kunnen eten. Wow! Ik had van tevoren al besloten om het huis sowieso te nemen, bij gebrek aan alternatieven, maar ik vermoed dat hij er ook wel uit was gekomen, mocht ik eerst bij tien andere huizen gekeken hebben.

En dan over mijn huisgenoot. In het Australische reisboekje dat ik van mijn broer en zijn vriendin heb gekregen staat dat Australiers de meest relaxte gasten ter wereld zijn. Geen stress en alles is prima. Mijn soort volk, dus. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik, net een beetje opgefrist, de auto in werd gesleurd zodat hij voor zijn sollicitatiegesprek van over drie kwartier mij nog even de buurt kon laten zien: Links dit, rechts dat, oh ja, haast, haast, schreuren, hier is zus, daar is zo, nog meer scheuren, en we waren zo bij de winkel twee wijken verderop. Ik denk niet dat ik het wel had gevolgd als ik geen 26 uur lange reis achter de boeg had. Maar denken was ook geen tijd voor. Toen we in een telefoonwinkel stonden, bedacht ik me dat ik hem waarschijnlijk voor het douchen had verteld dat ik ooit nog een keer een Australische simkaart wilde hebben. Maar voordat ik deze gedachte af kon maken, had hij reeds alle benodigde info van een verkoper te pakken, ongeschreven, en haastten we ons naar de volgende winkel. Toen in de vierde winkel bleek dat ik mn pinpas vergeten was, kwam toch een beetje de Austalische 'no worries'-mentaliteit naar boven. We moesten vanavond toch nog terug om eten te kopen. Snel terug, zodat Matthew nog vijf minuten had om zijn nette pak aan te trekken, terwijl hij het internet fixte.

Daarna was ik slechts nog over met mijn laptop, die als een echte Australier alle tijd nam om de gemiste updates van de afgelopen 32 uur te installeren. Daarna kon ik nog net mijn vorige blog posten, voordat Matthew alweer terug was, met nog een half uurtje voordat de winkels zouden sluiten. In de telefoonzaak aangekomen bleek de aanbieding toch niet helemaal wat we zochten, en waren we te laat om nog ergens anders een sim-kaart te kunnen aanschaffen. Gelukkig waren andere winkels nog wel open. En wel die met het noodzakelijke beddengoed. (hadden jullie toch ongelijk, lieve ouders. Maar geen nood, ik declareer het wel bij jullie zodra ik terug ben)

Op de terugweg gingen we langs de allebeste hamburgerzaak van heel Adelaide, aldus Matthew.
En dat is natuurlijk mooi voor jullie, want als ik ergens een mening over heb, dan is het wel eten.
Laten we beginnen bij het minpuntje van het geheel en dat was de hamburger zelf. Een dun lapje vlees, dat niet zou misstaan op een Big Mac. Gelukkig had hij wel iets meer smaak dan een Big Mac, maar het was geen Albert Heijn kwaliteit, en al helemaal niet wat je zou verwachten van een 'beste hamburger van Adelaide' Afgekeurd, dus? Nou, de echte kenner weet hopelijk dat een hamburger meer is dan alleen een hamburger. Je hebt de hamburger, als in het lapje vlees. Maar een hamburger, dat is het lapje vlees, het broodje, de groente, de saus en mogelijk nog meer allemaal tezamen volgens de juiste verhoudingen. De complete schijf van vijf, voedzaam en veelzijdig. Wat die juiste verhouding precies is, heb ik tot dusver nog niet ontdekt, maar ik vermoed dat het iets met de gulden snede te maken heeft. In in dat opzicht voldeed deze hamburger zeker wel. Wegens de jetlag kan ik me niet veel van de ingredienten meer herinneren, maar ééntje maar al te goed: spek. En de mensen die ooit spek voor mij hebben gemaakt zullen ongetwijfeld weten dat de rest dan wel heel erg goed moet zijn geweest, anders had ik het nooit opgegeten. Wow! En het broodje was nog gegrild ook. Combineren we dit alles met de snelle bereiding en de relatief lage prijs, komen we uit bij een zeer bovengemiddelde hamburger. Vast niet daadwerkelijk de beste van Adelaide, maar ik vermoed wel één van de toppers. En zeker voor een eerste snelle hap.

Terug thuis ging ik maar eens vroeg slapen. Het was 22:00 uur, dus 14:30 Nederlandse tijd. Een beetje vreemd, dus, maar het was donker en ik was moe genoeg van de reis. Ik sliep zodra mijn hoofd het kussen raakte en werd de volgende dag om 8:00 uur pas wakker door de wekker. Ik was kapot, maarja, je moet toch een keer een nieuw ritme zien te krijgen, dus daar begon ik maar meteen aan. Door een combinatie van niet weten waar alles ligt en enorme vermoeidheid deed ik er een uur over in plaats van mijn gebruikelijke half uur om klaar te zijn voor vertrek. Nu had ik nog 5 minuten om optijd op de campus te komen. Ik had op googlemaps gekeken en ik woonde in de wijk naast de campus. Een afstandje twekkelerveld-campus zou je zeggen. Als ik recht op mijn doel af zou rennen zou het in vijf minuten moeten kunnen toch? Helaas, hoewel ik wel degelijk recht op mijn doel afliep duurde het maarliefst drie kwartier voor ik op de campus was. Maar goed dat ik geen duidelijke tijd had afgesproken.

En hoe zit dit dan nu? Vanwege de enorme hoeveelheid ruimte in Australie, is het nergens voor nodig om in de hoogte te bouwen. Niet alleen zijn er geen flats, maar ik heb nog nergens een tweede verdieping gezien! Alle huizen zijn dus enorm breed en alleenstaand. Ik had al wel gehoord dat Adelaide zo groot zou zijn als de hele randstad, maar ik dacht dat dit zou gaan om al het land erom heen. Maar het blijkt dus dat het bewoonde deel van Adelaide zo groot is als de gehele randstad. Blijk ik met mijn 45 minuten best goed te zitten, dus.

Dat waren alweer twee a4-tjes en ik lig nog een halve week achter. Nou ja, als de avonturen zich opstapelen kan ik altijd meer gaan schrijven. Iedereen bedankt voor alle positieve reacties. Dat ik weet dat het gewaardeerd wordt stimuleert mij om meer te schrijven, dus blijf reageren.
En dan nu maar even eindigen met een tweetal cliffhangers, een normale en een wiskundige:
De normale cliffhanger: Vanavond ga meedoen met een gezellige bier en flimavond met Matthew en zijn vrienden van zijn vorige studie, die allemaal rond de 40 zijn. Als dat maar goed afloopt...

De wiskundige cliffhanger: Een treinplan is een volgorde van ontmoetingen tussen treinen. Bijvoorbeeld met vier treinen heb je een mogelijk treinplan x12->x23->x24, wat inhoudt dat treinen 1 en 2 eerst ontmoeten, daarna treinen 2 en 3, daarna treinen 2 en 4. De andere mogelijke ontmoetingen vinden in dit geval dus niet plaats. Een ander mogelijk treinplan is x12, x34. Omdat er geen gemeenschappelijke treinen zijn tussen de ontmoetingen is dit hetzelfde plan als x34,x12; het maakt namelijk niet uit wanneer de treinen ontmoeten.
Elke trein mag elke andere trein hooguit 1x ontmoeten. Een trein kan zichzelf uiteraard niet ontmoeten.
De vraag is nu hoeveel verschillende treinplannen er mogelijk zijn met n treinen.
Mocht je zelf het antwoord vinden, vertel het mij dan niet! Anders heb ik niks te doen tussen het inlezen in de literatuur door.
Mocht het probleem zo niet helemaal duidelijk zijn, en je hebt toch zin in een puzzel, vraag het me dan vooral.
Gaat het mij lukken om voor de volgende blog het juiste antwoord te vinden?....