Eens wat cultureels

Jooooooooooow,

Het eind van mijn stage nadert. Omdat ik tijdens het rondreizen geen idee heb wanneer ik tijd heb om stukjes te tikken, is het tijd om de laatste eindjes aan elkaar te knopen. Met nog drie weken te gaan, wil ik het laatste verslag besteden aan het (zonder formules) uitleggen van mijn stageverslag.
Volgende week heb ik helemaal iets vets in petto, dus deze week gaat het over alles wat.

En dat vanalles wat heeft voornamelijk te maken met cultuur. En wat is meer Australische cultuur dan onder het genot van een barbecue de finals van het footy-seizoen bekijken? Het finals gedeelte kan ik kort over zijn. Ongeveer zo spectaculair als de finale van de champions league. Voor veel mensen erg boeiend, maar voor nog lang niet zo boeiend als eten.

En daarmee zijn we dan meteen bij het echte stukje cultuur aangekomen, de barbecue! Ik had al in mijn Australië-boekje gelezen dat Australische barbecues niet te vergelijken zijn met hun Nederlandse naamgenoten. “Hier is barbecuen een volksport”, “Australiers weten precies hoe je het vlees perfect bereidt”, “Australiers barbecueen overal en altijd”. Nou, de barbecue was inderdaad anders dan sommige Nederlandse barbcues. Hij had echter veel weg van een typische Nederlandse studentenbarbecue, alleen dan was hij nog net iets erger. En voor wie denkt dat dat niet kan, bekijk de foto's en oordeel zelf:
http://picasaweb.google.com.au/jasperov/VanAllesNogWat?authkey=Gv1sRgCKrG08SU9P_Fdw&feat=directlink

Oh ja, de reden dat de vrouwen het vlees deden was omdat de mannen het altijd te zwart laten worden. Daarentegen was het gelukkig wel erg gezellig. We hebben we voor de wedstrijd nog wat gegamed, en na afloop in het park zelf wat footy gespeeld.

Maar goed, de beschrijving uit het boek was dus iets te positief. Wat wel klopt is dat Australiers overal en altijd barbecueen. Bij de prerelease van een niet nader te noemen spel werd gewoon tijdens de lunchpauze in de spellenwinkel gebarbecued. En gemiddeld elke twee weken is er wel een dag dat we naar buiten gaan voor lunch en ineens iets ruiken. Door vervolgens Michael's neus te volgen, komen we dan regelmatig aan bij een barbecue. En meestal is hij nog gratis ook.

Iets anders waar het boek erg lovend over was, zijn de aboriginals met hun geweldige cultuur. Echter, als ik mijn huisgenoot moet geloven zijn het allemaal alcoholverslaafde boeven.
De manier om erachter te komen wie het nu bij het rechte eind heeft, is natuurlijk om zelf op onderzoek uit te gaan. Twee weken geleden kreeg ik hiervoor de uitgestrekte mogelijkheid in mijn schoot geworpen, toen ik wachtend op de bus een stel aboriginals tegen het lijf liep. Ze vroegen mij om $1.20 voor de bus. “Nou ja, als het voor de bus is, geven ze het tenminste niet uit aan drank” Ik had alleen alleen niet gepast, dus ik gaf ze twee dollar met het verzoek om mij het wisselgeld terug te geven.

We maakten een praatje en ik vertelde ze dat ik uit Nederland kwam. Eén van de aboriginals vertelde even tussen neus en lippen door dat hij ook wel eens naar Europa wilde, maar dat niet mocht, omdat hij net uit de gevangenis kwam. Ai. Nou ja, verder was het wel een prettig gesprek. Maar ze hadden hun kinderen niet zo goed onder controle, waardoor die regelmatig op de drukke autoweg gingen spelen. En toen de bus aankwam, raakte deze licht één van de kinderen. Er was vrij weinig aan de hand, maar de aboriginals bleven maar schelden en vloeken op de chauffeur. En omdat ze niet hadden bedacht dat ze allemaal een kaartje nodig hadden moesten ze toch iets meer betalen. En ineens haalden ze scheldend en tierend zo een vijf-dollarbiljet uit hun zak. Blijkbaar hadden ze vooruitgedacht en zou mijn geld alsnog naar drank gaan. Nou ja, helaas. Ik had helemaal geen zin om door de rest van de passagiers met die mensen geassocieerd te worden, dus ik was eigenlijk wel blij dat ze 'vergaten' mij mijn wisselgeld terug te geven.

En dan nu mijn mening na deze ervaring: Hoewel ik eigenlijk niet over één kam mag scheren, paste het gedrag van deze mensen precies bij de omschrijving die mijn huisgenoot gaf. Vanuit hun eigen cultuur zijn ze niet gewend om regels te volgen, wat blijkt uit het zomaar hun kinderen op de straat laten spelen en de busschauffeur de schuld te geven. Dat hij in de gevangenis had gezeten schaamde de man zich totaal niet voor. Volgens de regels moest het, maar hij had geen idee dat hij blijkbaar iets misdaan had (denk ik, gezien het feit dat hij het tussen neus en lippen door noemde). Ik denk ironisch genoeg dat een inburgeringscursus in hun eigen land het beste idee is. En je kunt dan wel komen met het argument dat ze hier eerst waren, maar er bestaan nu eenmaal steden, waar andere regels gelden. En als ze daar gaan wonen, moeten zich dan ook maar aanpassen.

Na deze harde mening verkondigd te hebben moet wel gezegd worden dat er ook nog wel aboriginals zijn die wel een vreedzaam nomadenbestaan leven. Ik ben wel erg benieuwd naar hun cultuur, die ik hopelijk tijdens mijn rondreis mee ga maken. Het schijnt echter dat er sinds kort een wet is aangenomen dat je aboriginals geen drank mag geven. En die wet is vast niet voor niets. Ik hoop dus dat ik niet te laat ben en nog wat echte nomaden kan ontmoeten.

Goed, tijd voor iets luchtigere kost. De mensen die de rest van de foto's hebben bekeken, hebben al gezien wat voor uitstapjes ik verder allemaal ondernomen heb. De eerste twee zijn gewoon kleine uitstapjes, die niet echt de moeite van het vermelden waar waren in mijn andere stukjes. Een strandwandelingetje en het afscheidsetente van Giang.

De het derde uistapje is wel interessant. Afgelopen weekend ging ik de stad in om toch eindelijk eens de Central Market te bezoeken en daarna alvast allerlei spullen te kopen om me tegen vanalles te beschermen tijdens mijn rondreis. Korte broeken tegen de warmte, goede schoenen tegen de blessures, een muggennet tegen de muggen en een zonnebril tegen de zon. (je ogen schijnen hier echt kapot te gaan als je er geen draagt) In Rundle Mall was er een goochelaar aan het optreden. Hij vroeg aan het publiek waar iedereen vandaan kwam. “The Netherlands? How interesting, I have a friend from Sweden!” En na zijn uitleg dat Zweden namelijk ook in Scandinavie ligt, was ik niet zo heel erg meer onder de indruk. En zijn verhaal dat hij uit Londen kwam was ook niet meer zo heel geloofwaardig. Tot overmaat van ramp kon ik veel van zijn vingervlugheidjes ook gewoon zien.
Echter wist hij als laatste act toch wel zes sinaasappels en een meloen op tafel te toveren zonder dat ik het doorhad, waardoor ik hem toch maar iets heb gegeven.

Afgelopen donderdag moest ik een presentatie geven van mijn werk. De avond van tevoren was het even flink stressen toen mijn programma ineens allemaal foutmeldingen bleef geven. En tussen alle stress door moest ik nog ergens in mijn presentatie zetten hoe ik een variantie uitrekende. Gewoon simpele eerstejaarswiskunde, dus. Ik had het natuurlijk dan ook al lang een keer in 10 minuutjes uitgerekend. Echter, toen ik nu voor de presentatie toch maar even een formeel moest opschrijven hoe ik het had uitgerekend, kwam ik er totaal niet uit. Ik heb de definitie op wiki opgezocht, en ik kwam tot de conclusie dat ik het hiervoor fout had gedaan, waardoor het hele programma fout was. Na drie uur stressen was het 1 uur, en wist ik het nog niet. Toch maar slapen dan. Na jaren ervaring weet ik namelijk dat een goede nachtrust belangrijker is dan een goede voorbereiding.

En dat bleek! Die ochtend werd ik gewoon om 8 uur wakker, en had ik nog een kwartier om alsnog te doen wat me de avond daarvoor met geen mogelijkheid lukte. En uiteraard bleek dat ik het hiervoor toch wel goed had uitgerekend, waardoor ik gewoon wat oude resultaten kon gebruiken. Maar dat is niet het enige dat goed ging. Ik wist te presteren wat ik de hele week nog niet had gepresteerd: Zonder modder (die hier rood is) op mijn broek (en de rest van mijn kleding) naar de campus fietsen. En toen ik mijn helm afdeed, bleek dat zelfs was gelukt wat me hier nog nooit eerder is gelukt: mijn haar zat nog in model! Dit gaf natuurlijk extra zelfvertrouwen en dat bleek tijdens de presentatie. Dankzij dit zelfvertrouwen en mijn nachtrust wist ik prima antwoorden te verzinnen op lastige vragen. En na afloop kreeg ik van meerdere mensen complimenten.

En tenslotte heeft blijkbaar de oproep van mijn moeder succes gehad, want het aantal reacties is weer als vanouds hoog. En daarnaast ben ik ook maar op het aantal pageviews gaan letten, waaruit ook wel blijkt dat iedereen geïnteresseerd mijn stukjes leest. Dus, bedankt iedereen!
Zoals in het begin genoemd dus volgende week 'helemaal iets vets'!