De walkabout-extra

“Alweer een stukje? Je zou er maar één per week doen toch?” Welnu, beste lezer, op verzoek van Evert en Edje en natuurlijk ook alle andere reacties toch een extra stukje. Ik merk dat ik teveel beleef om het met slechts twee a4tjes per week af te kunnen, dus bij deze een extra stukje. Veel leesplezier!

Laat ik maar meteen beginnen met de cliffhangers van vorige keer, waarvan de eerste tevens die van mijn eerste stukje was: De kangoeroe. Het zit namelijk zo, omdat de supermarkt hier niet echt om de hoek is doen Matthew en ik elke donderdagavond inkopen voor de rest van de week. Omdat het toch wel even wennen is geen Albert Heijn op loopafstand te hebben, had ik de eerste keer iets te weinig gekocht en moest ik vorige week op woensdagavond maar wat halen. Een prima moment om de Indochina op de campus eens uit te proberen! Ik had wat rijst met een lekker sausje met cashewnoten uitgezocht toen mij werd gevraagd wat voor vlees ik wilde hebben. Ik had al bijna kip gezegd, ervan uitgaande dat ik gewoon uit rundvlees of kip zou kunnen kiezen. Maar toen viel mijn oog ineens op een ander soort vlees. Ik denk dat menig lezer onderussen al wel kan raden welke.
Ik kan zeggen dat mijn eerste ervaring de kangoeroe een goede is. Dit zal deels aan de heerlijke Chinese marinade liggen, maar op de struktuur van het vlees was ook niks aan te merken. Heerlijk mals en zonder vieze vetrandjes. Oh, of had ik misschien aan het begin van deze paragraaf de dierenliefhebbers moeten waarschuwen dat ze hem niet moesten lezen? Nou ja, om het goed te maken dan maar de volgende paragraaf, waarin het dierenrijk wraak neemt.

We zijn namelijk bij mijn eerste confrontatie met het Australische wild. Toen ik namelijk rustig over de campus aan het fietsen was, voelde ik ineens een tik achterop mijn helm. Achterom kijkend zag ik niets, maar toen ik weer naar voren keek zag ik een vogel wegvliegen. “Wat een dom beest”, dacht ik. “In Nederland hebben de vogels toch wel iets betere ogen.” Toen ik vervolgens weer een tik voelde, begon ik iets te beseffen: “Ik wordt aangevallen!” Maar ja, wat doe je daaraan, op een fiets zittende, terwijl er overal auto's om je heen rijden? Door regelmatig achterom te kijken had ik in ieder geval de volgende duikvlucht van de vogel door. Naar links of rechts uitwijken was vanwege de auto's niet mogelijk, maar door à la Matrix (de film, niet het wiskundige element) net op het laatste moment mijn hoofd te laten zakken wist ik hem precies te dodgen. Wow! Ik voelde me net Neo. Een meisje op de stoep naast de weg riep iets naar me, maar ik kon haar niet goed verstaan. Ervan uitgaande dat het zo'n stoere Australische dame was, was het vast een tip hoe ik dat beest te grazen kon nemen. Of misschien was ze wel jaloers omdat ze hem zelf wou barbequen. Helaas had ik te weinig tijd om om een verduidelijking te vragen, want het beest maakte zich al weer klaar voor zn volgende aanval. Vredelievend als ik ben, besloot ik toch maar geen shoryuken uit te voeren maar gewoon weer te dodgen. Hij ging vlak over me heen en daarna was ik gelukkig uit zijn terretorium ontsnapt. Phew, dat scheelde niet veel. Ik voelde me alsof ik net een confrontatie met agent Smith had overleefd.

En dan de derde cliffhanger: het uitstapje van afgelopen weekend. Toen ik aankwam en door Anja van Vliet naar mijn huis werd gebracht, bood ze me aan om mij over twee weken mee te nemen naar Victor Harbor om walvissen te kijken. Dat leek me een prima plan. Alleen nu het dan ook daadwerkelijk over twee weken was, bleek ze toch zelf niet te kunnen. Wel was ze zo vriendelijk om allemaal informatie over dit havenstadje uit te printen en aan mij te geven. Helaas is het openbaar vervoer in Australie niet zo toppie geregeld als in Nederland. Hierdoor was er op de hele zaterdag slechts één heenreis-terugreis-combinatie mogelijk. En wel een reis van drie uur heen en drie uur terug voor vier uurtjes plezier. Hierdoor kon ik niet blijven tot 19 uur. Dan zouden de pinguins die de hele dag op vissen gejaagd hadden namelijk terugkeren naar hun thuisbasis, Granite Island. Maar goed, ik ben hier niet in Australie om de hele dag thuis te zitten, dus toch maar doen. Reizen is hier toch niet zo duur voor studenten en met mijn nieuwe ritme is opstaan om half acht ook niet meer zo bezwaarlijk als het ooit was.

De drie uur durende reis was op zich ook niet heel saai. Gewapend met ipod, boekje over Australie, en een plek aan het raam heb ik me niet eens hoeven vervelen. Vlak voordat we aankwamen besloot ik me maar eens in te smeren tegen het gat in de ozonlaag dat boven Australie hangt. Een erg vreemd gevoel om dit te doen met twee truien aan en nog een trui en regenjas als backup, mochten de winden uit Antartica wel erg koud worden. Toen ik uitstapte was ik dan ook aangenaam verrast door de temperatuur. De foto's van het uitstapje zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_08_08?authkey=Gv1sRgCJfd_K-3osyPEA&feat=directlink
Pak ze er vooral bij voor de rest van het verhaal.

Het was inmiddels 11:45 en ik hoorde mijn maag knorren. Helaas bleek het visrestaurant met uitzicht op de zee voor 12 uur geen lunch te serveren. Ik zou natuurlijk kunnen wachten, maar het leek me een beter plan om alvast te beginnen aan mijn toch naar Granite Island, waar ook een café zou zijn en het uitzicht nog mooier. Ik kon gebruik maken van de paardentram, maar lopen gaat sneller en is goedkoper. Bovendien kun je geen mooie foto's van de tram maken als je er inzit. De transportkeuze was dus al snel gemaakt. Het eiland bleek wel echt mooi te zijn. Ik kwam er aan het eind pas achter dat mijn fototoestel als je hem uit en aan zet alle instellingen reset, behalve de iso-waarde, maar desalniettemin denk ik dat de foto's nog steeds wel mooi zijn geworden. Uiteindelijk heb ik pinguin noch walvis gezien, maar de natuur op het eiland was het helemaal waard. En de fish&chips in het café ook. Maar helaas was ik niet de enige die dat vond. Ik zat slechts twee seconden stil om te poseren, toen de meeuwen al aan mijn lunch begonnen. En dat staat nog op de foto, ook. Vechten, stelen, de Australische vogels zijn duidelijk niet zo goed opgevoed als hun Nederlandse soortgenoten.

Toen ik na twee uur klaar was met Granite Island, moest ik nog twee uur de tijd zien te doden. Mijn plan was aanvankelijk om de bluff (waar ik geen goede Nederlandse vertaling voor weet) te bezoeken, maar deze leek toch wel een flink eind weg. Dan maar een beetje rondkijken in het drop. Ik zag al snel Piet's wurst met daarnaast de Subway, maar dat leken me nu niet echt toepasselijke eetgelegenheden voor mijn culturele uitstapje. Wel zag ik ergens in de verte bovenop een heuvel een kerkje staan. Ik zou er natuurlijk nooit naar binnenlopen, maar van de buitenkant bekijken kan ook geen kwaad. Ik liep over een grote straat recht de berg op. Ik dacht wel ergens een zijstraat te kunnen pakken, maar ik had eigenlijk al argwaan moeten hebben toen ik geen stoep naast de weg zag. Wat bleek? Dit ontzettend toeristische dorp had totaal geen mogelijkheden om je binnen het dorp te verplaatsen. Alle wegen waren enkel voor auto's en leidden enkel naar de zee, waar waarschijnlijk het hele dorp werkte in alle toeristische attracties. Ik probeerde nog één zijstraat met een bordje 'no thru way' in de hoop dat dit niet voor voetgangers zou gelden, maar tevergeefs. Nou ja, dan maar weer terug naar de zee. Daar ben ik nog langs het walvissenmuseum gegaan, maar toen daar zelfs een toegangsprijs werd gevraagd besloot ik dezelfde fout niet nog eens te maken. Dan maar even naar het restaurant aan de kade voor een stukje tiramisu en milkshake. Uiteindelijk dus acht uur niks gedaan, maar de twee uur lange tocht op Granite Island was het helemaal waard.

En dat waren de twee a4-tjes alweer. Wanneer mijn volgende stukje nu komt hangt er vanaf hoeveel ik de komende week beleef. Ik ga voor vrijdag, maar als het niet lukt wordt het maandag als ik nieuwe avonturen heb beleefd. Wel eindigen met een nieuwe cliffhanger, natuurlijk.

Na de terugreis (waarin hij nog even heeft geslapen) besloot onze oververmoeide held tegen alle logica in naar het casino te gaan om zijn geluk te beproeven. Heeft hij wegens schulden zijn stage moeten opgeven en ligt hij nu in de sloot een stukje te tikken?
Of heeft hij toch wegens zijn nieuwe status als miljonair besloten zijn stage op te geven en ligt hij nu op de tropische stranden van Noord-Australie een stukje te tikken?
Kom er volgende week achter bij een nieuw avontuur van.........Jasperov's walkabout!