Nou, vooruit dan

Jooooooooow!

Wegens aanhoudende verzoekjes dan toch nog maar een extra stukje. Ik hoop vrijdag ook wel genoeg kopij te hebben, maar ik moet er wel weer flink voor gaan typen. Hopelijk kan ik tussendoor ook nog wat aan mn opdracht werken. Maarja, je moet natuurlijk de lezers tevreden houden. Goed, komt 'ie:

Zaterdag was het met 27 graden zelfs voor Australische begrippen een warme winterdag: Tijd om voor het eerst een levende kangoeroe te ontmoeten! Ik had gehoord dat Cleland Wildlife Park net buiten de stad zou liggen en dat het busvervoer prima geregeld zou zijn. “Mooi”, dacht ik, “want dat persé om een bepaalde tijd terug, zoals bij mijn vorige uitstapje heb ik niet echt zin in.” Ik keek even op google-maps welke bussen ik zou moeten hebben, maar daar werd ik niet echt wijzer van. Ik zou bij een overstap 22 minuten op een bus moeten wachten die me twee straten verder zou brengen, waarna ik 12 minuten op de volgende bus moest wachten. Door een beetje te variëren in vertektijden duurde de reis soms twee uur en soms vier uur. “In Australië zullen ze wel geen openbaar vervoer gewend zijn”, dacht ik. Onder het motto 'inefficienter kan toch niet' besloot ik maar gewoon de busnummers te noteren en op goed geluk te vertrekken zodra ik was uitgeslapen en de was had opgehangen. Bij de bovengenoemde overstap besloot ik mijn in de afgelopen jaren opgedane wiskundige en atletische vaardigheden eens in de praktijk te brengen:
(12+22) modulo 30 = 4. Ik had dus vier minuten om twee straten af te sprinten om de bus van een half uur eerder te halen. Nou, aangezien Australische bussen standaard vijf minuten te laat zijn bleken mijn atletische vaardigheden niet eens nodig. Wel positief aan het Australische openbaar vervoer is dat alle haltes zijn genummerd. Hierdoor was het niet moeilijk om bij de goede halte uit te stappen.

Even kijken hoe lang ik op de volgende bus moest wachten...Ai, anderhalf uur. Het bleek dat de mensen die me dit uistapje hadden geadviseerd blijkbaar ook niet veel met het openbaar vervoer reisden, want ook deze bus bleek slechts drie keer per dag te gaan.
Op de folder van Cleland Wildlife Park stond wel een kaartje waaruit bleek dat ik ook vijf kilometer kon lopen. Daarvan waren er echter wel drie tegen Mount Lofty, de hoogste berg van Zuid Ausralië op.
Lopend zou ik dus ongeveer net zo laat aankomen als wanneer ik op de bus zou wachten. De prijs van de strippen compenseert zeker wel voor het gevaar van langs de auto's naast de weg omhoog klimmen, maar niet voor de anderhalf uur die ik me zou moeten gaan vervelen. Lopen, dus!

En over de veiligheid, tja, het is niet de meest veilige manier van vervoer, maar niet minder onveilig dan de fietsers waarvan ik het fietspad gebruikte. En door bewust eens mn ipod niet op te zetten, kon ik het prima horen als er een snelheidsduivel aankwam en kon ik me voorbereiden door alvast in het waterafvoersysteem te gaan staan en me klaar te maken om over de vangrail te springen, hetgeen gelukkig nooit nodig was. Na drie kilometer bleek het grootste voordeel van lopen: Ik was op de top van Mount Lofty aangekomen. Hier had ik geweldig uitzicht over heel Adelaide met de zee op de achtergrond. Hoewel de foto's het prachtige uitzicht nooit zo mooi kunnen weergeven, zijn ze toch te bewonderen. Eerst twee waarchuwingingen:
1.Bekijk niet meteen alle dieren, want daar zijn we zo pas.
2. Enkele foto's gaan over gokken en seks. Hoewel ze geen geweld bevatten zijn ze ongeschikt voor kinderen!
Ok, deze waarschuwingen in acht genomen kunt u ze hier vinden:
http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_08_15?authkey=Gv1sRgCOXlyo-B6Zmg1gE&feat=directlink

Maar bovenop Mount Lofty was er niet alleen geweldig uitzicht. Er was bovendien ook nog eens een restaurant! Met nog 40 minuten voordat de bus die hier ook zou stoppen er was, leek het me wel te doen om een lekkere portie fish&chips te bestellen. Helaas was deze pas een half uur later klaar. Nu zijn mijn kaken natuurlijk wel goed genoeg getraind om dit klusje te klaren, maar aangezien dit het enige restaurant in een wijde omtrek was waren de prijzen niet bijzonder laag. Een beetje zonde dus, om het eten dan gehaast naar binnen te werken. Maar de bus bleek ook niet nodig. Omdat zowel de top van Mount Lofty als het Wildlife Park bekende attracties zijn was er een mooie wandelroute tussen de twee locaties. Dit was een veel mooiere route dan over het fietspad, zowel vanwege de natuur als vanwege de wannabe-hardlopers die wel stoere bewegingen maakten, maar die je gewoon wandelend in kon halen.

Toen ik bij Cleland Wildlife Park was aangekomen, schrok ik toch wel een beetje van het winkeltje bij de ingang. Mij was beloofd dat een Wildlife Park geen dierentuin is, maar alle toeristische rommel had er toch wel wat van weg. Mijn vermoeden werd nog wat aangesterkt toen ik de Tasmaanse Duivels opgelsloten achter een omheining zag zitten. Ze werden net gevoed en de verzorgster vertelde er meteen een interessant verhaal bij. Zo worden deze beesten met uitsterven bedreigd. Niet omdat ze zo zwak zijn. Integendeel, hun tanden en maag zijn geweldig in staat om naast rouw vlees zonder consequenties hele botten te verteren. Echter, ze gebruiken hun energie vooral om elkaar aan te vallen en laten meestal de andere beesten met rust. En dat bleek, ze liepen continu om een bosje heen elkaar te achtervolgen.

De dingo's hadden al iets meer ruimte, maar zaten nog steeds gevangen. Bij de vogels was het al beter. Een aantal zaten in een grote kooi, waar op zich wel prima te vliegen was. Maar het grootste deel was gewoon vrij. In het park hadden ze een drasland aangelegd, dus de meeste vogels hadden geen enkele reden om een ander gebied op te zoeken. Maar in het volgende gebied bleek pas echt het verschil tussen dit Wildlife Park en een dierentuin, toen ik kon gewoon tussen de kangoeroes en de emoes lopen! Ik had wat voedsel voor ze gekregen, dus ik kon ze mooi naar me toe lokken voor vette foto's en filmpjes. Ik denk dat deze de sfeer dan ook een stuk beter kunnen omschrijven dan ik in woorden zou kunnen doen, dus bekijk ze vooral (de waarschuwingen in acht genomen, dan).

Tenslotte was er nog de mogelijkheid om een koala vast te houden om door een professionele fotograaf gefotografeerd te worden. Echter, omdat hier kosten voor twee begeleiders en fotograaf van betaald moesten worden, was dit aardig prijzig. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om gewoon een begeleider gratis een foto van jou met koala te laten maken. Gezien het kleine verschil tussen de gebeurtenissen en het grote verschil tussen te prijzen was één rij dan ook een stuk groter dan de ander. Omdat ik geen zin had om drie kwartier in de rij te staan had ik besloten om dit tot het eind uit te stellen, mocht ik dan nog tijd over hebben. Echter, toen ik er achter kwam dat het vijf minuten voor koala-bedtijd was, besloot ik toch maar snel richting de koala's te gaan in de hoop dat iedereen in de rij in ieder geval nog aan de beurt zou komen. Maar wat bleek? Iedereen wou zo graag met een koala op de foto, dat ze dit allemaal al hadden gedaan en er geen rij meer over was. Perfect! Maar na de verhalen van de begeleidster heb toch iets minder respect voor ze. Ze schijnen namelijk 19 uur per dag te slapen. En dat ligt eraan dat ze alleen maar eucalyptusbladeren eten. En als er ergens weinig energie inzit, dan zijn het wel eucalyptusbladeren. Hun dagcykel is dus 19 uur slapen, 5 uur fulltime eucalyptisbladeren eten en that's it. Als een kind alleen maar slaapt en snoep eet (dat overigens een stuk voedzamer is dan eucalyptusbladeren) is het verwend, maar een koala is schattig. Nouja, ze zorgen wel voor mooie foto's. Misschien is de vergelijking met Paris Hilton toepasselijker dan die met een (ander) verwend kind.

Goed, daarna nog even langs wat slangen, maar vanwege de kleine hokjes werd het dierentuin-gevoel daar toch wel wat groot, dus ben ik maar snel weer vertrokken. Ik was ruim op tijd voor de bus die me zowaar met een perfecte aansluiting in 40 minuten weer naar Adelaide bracht. Daar heb ik uiteraard weer het casino bezocht. Of het me is gelukt mijn winst nog verder uit te breiden ga ik zo typen, maar wel in een nieuw document. We zijn namelijk al weer op de twee a4-tjes grens.
Iedereen wederom bedankt voor alle reacties. Ik zie in mijn steeds uitbreidende mailinglijst ook dat mensen die nog niet hebben gereageerd mijn stukjes aandachtig volgen, dus da's helemaal geweldig.
Vrijdag dus:

Mijn nieuwe casinoavontuur
Mijn eerste poging om toch maar eens mijn conditie op peil te houden
En nog veel meer!