Een nog goedkoper weekje

Joooooooooooooooow!

Na mijn nieuwe inzichten in de dierenwereld van afgelopen week was ik om 18 uur alweer terug in de stad. Tijd om weer een bezoekje aan het casino te brengen. Na sommige reacties van twee weken geleden, nu een iets poker-technischer verslag. Maar voor de mensen die hier totaal niet in geinteresseerd zijn, zal ze aangeven. Sla de delen met Pokertechnisch erboven dus vooral over. Aanvankelijk begon het abominabel. Door de volgende twee handen was ik na een half uur al bijna mijn hele winst van de vorige week kwijt:

---------PokerTechnisch-----------
Ik kon makkelijk (samen met een heleboel anderen limpen met 68s. Op de flop hitte ik gewoon een 6je en er lagen nog wat lage kaarten voor runner inside straight draws en runner-runner flush draws. Er werd minder dan een halve pot gebet en met nog twee callers heb je dan genoeg odds om gewoon mee te gaan. Op de turn hitte ik nog een 6. Er werd weer gebet, door twee mensen gecalled en ik deed mijn check-raise, met als plan om op de river allin te gaan. Echter, één van de callers besloot mij allin te reraisen. Een call-raise? Makkelijke fold dus, zou je zeggen. Helaas lag het bij mij anders. Ik dacht namelijk zo, er was geen flush of straat mogelijk. Als hij meer had dan ik, had hij dus een full house en was hij of zo laag dat allin raisen geen goed idee was, of zo hoog dat ik hem toch niet meer kon outdrawen en hij dus net zo goed kon blijven slowplayen. Dit gecombineerd met mijn vermoeidheid, zijn Turkse uiterlijk en onze relatief lage stacks (60 blinds) deed mij besluiten om toch te callen. Uiteraard had hij wel de full house en was ik 180 dollars lichter.
Een paar handen later had ik AK. Ik raisede en had 3 callers. Met een heer op de flop had ik na mijn continuation bet nog 1 caller. Na een vrouw op de turn, besloot mijn tegenstandster vanuit het niets ineens 20 op een pot van 60 te betten met nog 60 over. Een duidelijke allin, dus? Dat dacht ik ook, maar uiteraard had ze KQ, waardoor ik weer 100 dollars lichter was.
-------------------------------------

Die eerste was jammer, die tweede was pech, maar ja, dat gebeurt. Gewoon normaal blijven spelen en het komt wel, dacht ik.
Maar even later werden mijn ogen geopend. En vanuit een compleet onverwachtse hoek, nog wel. Er was een knap Australisch meisje bij ons aan tafel komen zitten, dat waarschijnlijk gewoon wat geld van haar vriendje had gekregen om zich te vermaken totdat hij klaar was met gokken. Dit heeft twee voordelen. Ten eerste is dit goed voor je winstverwachting en ten tweede heb je iets om naar te kijken als je niet in een hand zit.

---------PokerTechnisch-----------
Mijn verbazing was dan ook groot toen ze redelijk tight bleek te zijn en deze verbazing werd nog groter toen ze voor een halve stack (met onze kleine beginstacks eigenlijk een derde stack) haar AK open folde toen ze op een 36A board meteen allin werd geraised.
Aanvankelijk maakte ik de mental note dat ik haar in het vervolg makkelijk weg zou kunnen bluffen...maar even later kwam het besef. Zoals de mensen hier spelen is het veel te duidelijk wat ze hebben. Zodra ze een goede hand hebben gaat het geld zo snel mogelijk naar voren. Limpen en op de flop allin betekent dat je trips hebt gehit. Callraisen betekent (uiteraard) dat je de nuts hebt. En als je vanuit het niets ineens bet, heb je verbeterd en dus two pair.
-----------------------------------

Eigenlijk heel simpel als je het zo bekijkt. Vanuit mijn ervaring ging ik er eigenlijk nooit vanuit dat tegenstanders je gewoon vertellen wat hun hand is. Maar in Australië blijkt dat dus wel het geval te zijn. En net zoals dat meisje hoor ik daar dus gewoon misbruik van te maken. Als het een pot op internet was zou mijn tweede hand pech zijn en mijn eerste hand slecht gespeeld. Zou het tegen een wereldtopper zijn, dan was zelfs voor de eerste play iets te zeggen. Maar hier waren ze beiden even slecht. Even later wist ik hier eindelijk geld mee te besparen, toen ik headsup een flush tegen een full house wist weg te leggen. Ik zou natuurlijk graag deze wijze les gebruiken om nog meer geld te winnen, maar het was al weer 23:30. Tijd om naar huis te gaan, met meer verlies dan ik de vorige keer had gewonnen. “Hè, en de titel dan?” Nou ja, ik vond mijn vorige stukjes wel iets te voorspelbaar geschreven, dus het leek me wel eens tijd om daar verandering in te brengen. En de titel klopt wel, want technisch gezien heb ik deze week mijn dikke studiebijdrage van de UniSa ontvangen die wel ruimschoots compenseert voor mijn gokschulden.
De eerste twee foto's horen bij dit verhaal en zijn hier te vinden:
http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_08_20?authkey=Gv1sRgCPeo9Zai2dv7yQE&feat=directlink

En de rest van de foto's heeft met wiskunde te maken. Wat is namelijk het geval? Elke donderdag hebben we met de 'train people' zoals we genoemd worden een vergadering. Het gaat meestal over het werk dat we hebben gedaan of over wie we willen uitnodigen om onderzoek met ons te komen doen. Deze keer echter, ging het over de presentatie die iemand van ons moest gaan houden op een conferentie. Met name één van mijn begeleiders, Peter heeft zich hard ingezet voor de presentatie en doet hem hier voor. Op de eerste slide staat mijn naam er ook bij. Echer, mijn werk bestond er voornamelijk uit dat Peter me vertelde wat ik moest onderzoeken, en zodra ik ingelezen was had hij het al opgelost en bedacht waarom het toch niet van toepassing was. Desalniettemin had ik dus wel gewerkt, en kan ik er trots op zijn genoemd te worden! Zoals jullie kunnen zien is er een prima sfeer. Het meeste commentaar had betrekking tot de animaties in de presentaties, zodat toeschouwers in ieder geval ergens van onder de indruk zouden zijn. (Niet mijn woorden)

Het laatste deel van de foto's is van mijn nieuwe pauzegroepje. Toch eens op zoek naar wat vrienden had ik besloten me aan te melden bij de Pi-club, de wiskundige studievereniging van de UniSa. Deze vereniging heeft zowel verschillen als overeenkomsten met Abacus. Twee overeenkomsten werden al meteen duidelijk toen ik een week na mijn aanmelding nog geen bericht terug had gekregen en ik dit vertelde tegen één van de vriendelijke medewerkers die regelmatig een praatje met me maakt. Wat bleek, hij was het equivalent van Michel ten Bulte. (de studentversie, niet de gebouwbeheerder) Hij was degene die mij terug had moeten mailen, maar hij had dit vertikt, omdat ik me had aangemeld via de site van Unilife, het equivalent van de Student Union waar alle wiskundigen een hekel aan hebben.

Maar verschillen zijn er ook. Zo is er helaas geen Pi-club-room. Het is gewoon een vriendengroepje dat eens in de maand een activiteit organiseert. Maar gelukkig werd ik wel voorgesteld aan andere mensen van Pi-club. Katie en Para (die samen bijna een populaire zangeres zijn), Dale en Giang. De afgelopen week hebben we al meerdere malen samen gelunched. En afgelopen donderdag zijn we even met de auto naar de Para Hills, een nabijgelegen wijk, gereden. (En nee, dat is geen vunsige woordspeling. Ik heb daadwerkelijk met Para gegeten in de Para Hills)
Daarvan zijn de laatste foto's. Wat me vooral opviel was dat de Australische dames een stuk stoerder zijn dan hun Nederlandse equivalenten (en voor de Nederlandse dames die dit lezen, jullie hebben weer andere belangrijke eigenschappen, hoor). Zo praten Katie en Para elke pauze over Football, luisteren ze naar Tool, Metallica en System of a Down en is Giang al een half jaar op de vlucht voor de politie. Ze heeft namelijk meerdere verkeersovetredeningen op haar kerfstok, waaronder tegen een politieauto oprijden. Echter, omdat ze haar nieuwe adres niet had doorgegeven, heeft de politie haar tot nu toe nog niet kunnen 'serven' om haar rijbewijs in te nemen. Dus maakt ze nog steeds vrolijk de straten van Adelaide onveilig.

En dan zijn we alweer op twee a4-tjes. Maar ja, omdat een groot deel over poker gaat en toch niet wordt gelezen, kan ik nog wel even mijn nieuwe hobby beschrijven. De perfecte combinatie van cultuur en fit blijven is natuurlijk een australische sport. Omdat de keuze bestaat uit het vijf dagen durende cricket, in de winter tussen de kwallen surfen of het stoere footy, is de keuze al snel gemaakt. En dan heb ik op 5 minuten loopafstand ook nog eens een footy-club. Perfect!
Even een klein quizvraagje over de regels: gok eens wie er op de foto op wikipedia een vrije trap mee krijgt. Ik zal een hint geven, het is niet de man die in zijn rug ge-flying kicked wordt: http://en.wikipedia.org/wiki/Australian_rules_football

Afgelopen woensdag was ik voor het eerst op de club. Ik had verwacht dat het een flink ren-en-rag spel zou zijn, maar we bleken vooral op techniek te trainen. Ik had op zich niet meer moeite om de footybal te mikken dan een normale voetbal, maar dit zegt helaas het meeste over mijn voetbalkwaliteiten. Het was dus flink lastig, maar gelukkig rende ik wel wat harder dan de meeste Australiers. Maar het grootste verschil tussen hier en Nederland waren niet de regels of de bal. De manier waarop de spelers hier elkaar oppeppen is gewoon geweldig. Ik werd met een hartelijk applaus ontvangen. Omdat ik nieuw was riep iedereen mijn naam (weliswaar verkeerd, maar toch) na elke succesvolle actie. Na elke oefening kwam iedereen bij elkaar om te high-fiven en elkaar een klopje op de rug te geven. En bij elke simplele oefening tussen twee spelers van passen en terugpassen bleven de spelers zo fanatiek mogelijk elkaars naam noemen, alsof de ander niet zou zien dat hij vrij stond.
En net als in een Amerikaanse film riep de coach ons halverwege bijeen, dat we harder ons best moesten doen met een verhaal over de finale van volgende week en de sponsor die donderdag kwam kijken. Hierna gingen de spelers elkaar nog harder oppeppen. En na afloop vroeg een jongen nog geinteresseerd of ik misschien een Nederlands zusje had. Erg attent.

Zo, dat moet wel weer even genoeg zijn. Gisteravond heb ik een gezellig avondje gehad met mijn medestudenten en heb ik twee dingen gedaan waarvan ik me van te voren had voorgenomen om ze niet te doen.
Vanavond viert Matthew zijn verjaardag en komen er meerdere vrienden van hem tegelijk over de vloer.
En morgen ga ik naar Giang, die me voor het eten heeft uitgenodigd.

Over al deze feesten volgende week weer een uitgebreid verslag!