De wijnproefproef

Jooooooooooooow,

Ik was al door meerdere mensen geadviseerd om eens naar Barossa, de wereldberoemde Zuid-Australische wijnstreek te gaan. Nu had ik al in een gids een geweldige aanbieding gevonden om voor 180 dollars met een tourbus langs meerdere wijnkelders te gaan om overal te proeven, ergens te lunchen en maarliefst 10 flessen wijn ter waarde van in het totaal 300 dollar mee te mogen nemen. Het enige nadeel? Dat ik dan dus wel met 10 flessen wijn zou zitten. En als ik die allemaal op zou moeten drinken zou dat mijn stage niet echt te goede komen. Nederlands als ik ben, besloot ik dus gewoon slechts een retourtje van 20 dollar te boeken. Ik had al uitgezocht dat ik bij de Tourist Information in Tanunka een fiets kon huren. Helaas staat er in Australie op geen enkele brochure een prijs, maar als het goedkoper zou zijn dan 180–20-lunchkosten–fles wijn, was het al een prima deal.

De avond van te voren lachte Matthew me uit dat ik het op deze manier deed. “People from all over Australia are coming here for the wine, and everyone takes the tour! It is totally worth it! And the wineries are way too far apart to travel by pushbike! And you're not even allowed to drive when you're drunk!” Tja, het was toen al te laat om de dure toer te boeken, maarja, een dag lang alleen maar wijn zuipen is ook niet echt mijn idee van een leuke activiteit.

Bij de Tourist Information aangekomen, bleek de fiets maarliefst 44 dollar te zijn. Wel iets duurder dan verwacht, maar ach, ik had nog steeds 180–20–44=116 dollars over voor lunch en een fles wijn. De fiets was zeer handig uitgerust met een cijferslot, zodat ik automatisch niet meer zou kunnen fietsen, mocht de alcohol mij in gevaar dreigen te brengen. En de informatie daar was ook wat waard: Tanunka bleek het centrum van Barossa te zijn, dus ik zou gewoon overal heen kunnen fietsen. En bij alle wijnkelders zou ik gratis mogen proeven. En ik kreeg een handige kaart met daarop wegen, maar nog veel belangrijker, alle wijnkelders in de streek!

Goed, wijnproeven dus. Ik zou nu graag uitgebreid verslag doen van alle wijnen, beoordeeld op helderheid, glans, kleurintensiteit, kleurschakering, finesse van de belletjes, geurintensiteit, aard van de geur, evenwicht, afdronk en harmonie, maar daarvoor weet ik er toch echt te wijnig van. Waar ik wel wat van weet is of ik het naar mijn zin heb. Vandaar bij deze de heuse resultaten van mijn wijnproefproef:

Finecrest Fine Barossa Wine

Nog net in Tanunka vond ik de eerste Wijnkelder. Omdat ik het idee van de wijnproefproef later pas bedacht heb ik geen foto van de binnenkant gemaakt. Bij deze dus alleen foto's van de buitenkant: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_09_05?authkey=Gv1sRgCNGqlp_264PySQ&feat=directlink
En niet stiekem al vast de foto's van de volgende Wijnkelders bekijken!
Ik was in het begin een beetje onzeker over of het echt gratis zou zijn, of ik gewoon zomaar naar binnen kon lopen, of wat uberhaupt de voordeur was. Toen ik even een rondje om het gebouw had gefietst besloot ik mijn fiets maar gewoon neer te zetten om daarna deuren te gaan proberen. Maar toen ik nog druk bezig was met het proberen te herinneren van de code van het cijferslot, kwam het meisje dat er werkte al naar buiten om te kijken waar haar schuwe eerste klant toch zo lang over deed. Gelukkig was er niks om bang voor te zijn. Onder het genot van een wijntje vroeg ik maar voorzichtig of het echt wel goed was als ik niks zou kopen. Maar ze verzekerde me dat dat heel normaal was en dat bijna niemand iets kocht. En daarna ging het gesprek al snel over een vriendin van haar die in Nederland was geweest (waarom zou je daar nou heen gaan?) en over de wijnen. Juist omdat ze erg jong was, kwam ze erg deskundig over. Bij een oude vrouw met een bril heb je meer het idee dat ze daar vanwege hun uiterlijk werken. Dit meisje daarentegen vertelde over de wijnen alsof ze het zelf had ontdekt en niet alsof het uit een boek kwam. Het was erg gezellig, maar uiteraard moest ik nog meer wijnkelders testen. Ik beloofde het meisje dat ik, mocht ik tijd over hebben, misschien wel terug zou komen om iets te kopen. Maar ik had natuurlijk geen zin om de hele dag een fles mee te sjouwen. Zeker niet als ik mogelijk elders een betere kon vinden. Goed, de beoordeling:

Gezelligheid algemeen : 7
Gezelligheid personeel: 9
Deskundigheid personeel: 9
Wijn: 7
Decoratie: 7


Chateau Dorrien

Tussen Tanunka en het volgende dorp, Nuriootpa in vond ik een tweede wijnkelder. Naast de naam leek het ook echt een kasteel. (Of eigenlijk een stel torens naast elkaar) Hier was het een stuk drukker, want blijkbaar was één van de tourbussen hier net aangekomen. Snel langs een stel toeristen met fototoestellen die allemaal van plan waren zo snel mogelijk dronken te worden, kwam ik bij de bar aan. De barman vertelde me dat hij erg druk was met de grote groep en gaf me een glas en vier flessen wijn om zelf maar wat te proberen. Ik kwam aan de praat met een oud mannetje met slechts twee tanden die zich voorstelde als 'local' Hij vroeg waar ik vandaan kwam en vertelde dat hij zelf van Schotten afstamde, maar thuis in het Duits was opgevoed en altijd afscheid nam met “Auf Wiedersehen.” Toen ik hem in mijn allerbeste Duits “Können Sie auch mehr Deutsch verstehen?” vroeg (en dat terwijl ik tegen Duitsers Engels spreek), zei hij gewoon “Ja”, en praatte hij verder in het Engels. Hij vertelde dat hij vroeger hier de lokale chauffeur van de schoolbus was, maar dat hij tegenwoordig gewoon elke dag een stel wijnkelders afging om wijn te drinken. En vroegah, toen was alles beter. Toen waren de kinderen minder brutaal en mocht je ze gewoon nog slaan.
Na een interessante pedagogische discussie wensten we elkaar “Auf wiedersehen” en ging ik op weg naar de volgende wijnkelder. De beoordeling:

Gezelligheid algemeen : 8
Gezelligheid personeel: 6
Deskundigheid personeel: nvt
Wijn: 7
Decoratie: 8

Penfolds

Penfolds was een typische toeristische wijnkelder. Een stel relatief-oude-doch-goed-uitziende dames achter de bar. Alles groot en netjes. En een gigantische hoeveelheid Penfolds-merchandising. Glazen, kurkentrekkers, polo's, caps, noem het maar op. Je had de toonbank, waar de grote wijnvaten aan de alledaagse bevolking werden geleverd, maar in het wijnproefgedeelte stonden de excentrieke burgers interessant te doen. Uiteraard was ik er ook om te proeven, dus ik ging er maar tussen staan. Helaas was er wijnig contact. Waarschijnlijk was ik iets te simpel voor mijn medeproevers. En waarom bardames niet op de simpele icebreaker “Where are you from?” kwamen? Waarschijnlijk omdat ze in hun jeugd nooit zelf moeite hebben hoeven doen een gesprek aan te knopen. En tja, met zo'n makkelijke icebreaker die maar één kant op werkt, ben ik hier om eerlijk te zijn ook een beetje verwend geraakt. Jammer maarja, de wijn was zeker interessant. Zo was het gewoon mogelijk om meerdere wijnen te proeven die normaliter voor 300 dollar per fles over de toonbank gingen. Ik proefte wijnig verschil, maar ik zal er maar vanuit gaan dat het echt goede wijn was. Dan krijgt deze tent in ieder geval ergens een goed oordeel op:

Gezelligheid algemeen : 4
Gezelligheid personeel: 5
Deskundigheid personeel: 7
Wijn: 9
Decoratie: 4


Saltram Estate

En dan tenslotte de Saltram Estate, vlak voor het derde dorp, Angaston. Dit was de grootste zaak, met een restaurant en nog veel meer vermaak in hetzelfde gebouw. Het bardame was op zich wel vriendelijk, maar bij elke soort wijn vertelde ze wel erg uitdrukkelijk hoe goedkoop die wel niet was. Een beetje jammer, maar gelukkig was er voor de gezelligheid een andere groep fietsers die toevallig een jaar geleden in Nederland waren geweest. Wat al die mensen toch in Nederland moeten, ik snap er niks van, maar zo hadden we in ieder geval wel iets om over te praten.
Gezien de tijd was dit waarschijnlijk de laatste mogelijkheid om een fles wijn te kopen, maarja, de verkooppraatjes werkten toch een beetje averechts...

Gezelligheid algemeen : 8
Gezelligheid personeel: 6
Deskundigheid personeel: 7
Wijn: 7
Decoratie: 7

Goed, de uitslag gebaseerd op gemiddeldes is dus:

1. Finecrest Fine Barossa Wine
2. Chateau Dorrien
3. Saltram Estate
4. Penfolds

Uitslag bekend, al een half kantje over de limiet, einde dus? Dat zou je zeggen, maar met de wijnproefproef is slecht de helft van het avontuur verteld. Laten we hopen dat ik de volgende helft bondiger weet te omschrijven.

Wat was namelijk het geval? Na de Saltram Estate had ik nog anderhalf uur over om de laatste (en enige) bus terug te halen. Ruim voldoende dus, om de 17 kilometer lange toeristische route terug te nemen. Vanwege de wijn en omdat ik nog kapot was van een kilomter lange achtervolging van een Australian Magpie (die mij in circa 20 duikvluchten nooit heeft weten te raken. Ik krijg ervaring!) besloot ik rustig aan te doen en af en toe een foto te maken.

Na af en toe verkeerd te rijden zag ik een bordje Tanunda 8 kilometer. Kijkend op mijn telefoon had ik nog een half uur. Nog steeds niet echt een probleem, zou je zeggen. Acht kilometer heb ik ook wel eens in een half uur gerend. Echter, in tegenstelling tot de Haaksbergse mijlenloop stond hier een fikse heuvel in de weg. En heuvel mag dan wel niet zo vervelend klinken als berg, dit was zo'n heuvel met met bordjes dat vrachtwagens in hun laagste versnelling moeten rijden en met kronkelpaadjes omdat recht omhoog te stijl is.

Omdat ik dat de rest van de foto's fietsend nam, kunnen deze een beetje bewogen kunnen zijn. De uitkijkpost heb ik helaas ook maar over moeten slaan. Ik was helemaal kapot toen ik ergens uit een weiland een Australische boer hoorde “Only downhill from here”. “Yes!” Maar uitrusten zat er niet in. Het ging namelijk zo hard dat ik helaas moest remmen. En op zich is het niet heel vervelend om tegen een berg op te rijden. Op de middelbare school bij natuurkunde heb ik namelijk geleerd dat je je energie niet verliest. Neen, je zet hem om in hoogte-energie. Echter, door bij het naar beneden fietsen te remmen zet je al deze hoogte-energie weer om in warmte (aan de remblokken) waar je dus helemaal niks aan hebt. Zonde! Maar ja, van de berg afvallen zou dat nog veel meer energie kosten, dus toch maar remmen. Weer terug op de begane grond, probeerde ik nog met een stel telefoontjes de bus te laten wachten (er zat op de heenreis slechts één medepassagier in, dus wie weet) maar tevergeefs. Dan nog maar een keer de longen uit het lijf fietsen. Uiteindelijk kwam ik aan in Tanunka met maarliefst 8 minuten over. Zonde, had ik dus toch foto's op de uitkijkpost moeten maken. De dames van de Tourist Information zagen hoe kapot ik was dus ik hoefde gelukkig niet te wachten tot ze de fiets gecontroleerd hadden.

De bus was stipt op tijd en tijdens de terugreis kon ik voldaan terug denken aan het leukste uitstapje tot nu toe. Helaas toch niet het goedkoopste uitstapje tot nu toe, want in het casino besloot ik alsnog voor de dure tour te betalen. Maar ja, alle gezelligheid, cultuur, natuur en sportiviteit was het helemaal waard!

Dan zijn we met 3,5a4-tje nu echt bij het eind aangekomen. De andere verhalen van afgelopen week moeten maar worden uitgesteld tot volgende week. En tenslotte, voor de mensen die het al deze 3,5 a4-tjes hebben volgehouden, ik lees jullie reacties altijd met erg veel plezier, dus blijf dat vooral in grote getale doen. Dat stimuleert mij weer om het volgende verhaal nog langer te maken!
De volgende keer:
Nu echt de overeenkomsten tussen mij en de mensen hier
Toch maar eens iets over wiskunde