De City-Bay fun run

Toen ik hoorde dat Giang met haar huisgenote meedeed aan de City-Bay Funrun, besloot ik me ook aan te melden. En zoals de naam al zegt was het een 'fun run'. Iedereen heeft het naar zijn/haar zin, iedereen gaat verkleed en niemand loopt zich kapot, Net iets voor mij dus, zou je zeggen. Echter, na een het dreigende berichtje van Anne bleek de lat voor de bataselectie op mijn weblog dit jaar iets hoger en besloot ik maar eens tegendraads te zijn en juist voor het resultaat te gaan. (En dat ik hier geen kikkerpak heb, helpt ook wel mee) Om toch nog een beetje verkleed te gaan had ik groene zonnebrandzooi gekocht, die natuurlijk prima bij mn mooie Aeolusoutfit paste. Foto's van mijn stoere look zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.com.au/jasperov/NewFolder?authkey=Gv1sRgCLvniZX1187xYw&feat=directlink

De avond van te voren kon ik bij Giang logeren, zodat ze me op de dag van de race naar de start kon rijden. Een behoorlijk risico, aangezien Giang één van de beruchtste wegpiraten van Adelaide is. Maarja, ik had geen idee hoe goed de start met het openbaar vervoer te bereiken was wegens afzettingen, dus je moet toch iets. Giang bood me 's avonds chocola aan en 's ochtends een eitje, maar die werden met het oog op de prestatie natuurlijk wijselijk afgeslagen.

Om het toch nog een beetje leuk te maken ging ik voor de 6 kilometers in plaats van de 12. Na het inlopen bleek de start prima geregeld zijn. Startvakken die je afhankelijk van je verwachte tijd kon uitkiezen. Giang was al bang dat ze de laatste startgroep, 52 minuten, niet ging halen, terwijl ik nergens een lager getal dan 24 zag. Nou ja, dan maar helemaal vooraan staan. De voorste linie bleek, net zoals in Nederland, helemaal vol met kinderen te staan. En dan zijn er twee opties: Terecht voordringen, of iets achter ze beginnen en bij het startschot over ze heen lopen. Aangezien de ouders bij beide opties even kwaad worden, maar ze me bij de tweede optie toch niet kunnen inhalen om er wat van te zeggen, besloot ik toch hier maar voor te gaan.

Bij het startschot bleek mijn keuze terecht, want zowel voor als achter mij sprintte iedereen weg. Een grote groep rende mij voorbij. Maar als zo hard zouden blijven lopen had er wel ergens een bordje 16 gehangen, dus ik ging er vanuit ze ergens halverwege wel weer terug te zien. Al na 200 meter voegden we ons bij de 12 kilometergroep, dus ik was mijn concurrenten meteen kwijt. Ik wist nog hoe de snelst ogende jongen er uitzag, maar verder kon ik alleen bij de kinderen nog zien wie er ook voor de 6 ging. Dit bleek overigens best nuttig, want de kinderen hielden het behoorlijk lang vol. Na 3 kilometer liepen er nog steeds enkele kinderen voor me.

Onderweg werd alles prima aangegeven. De route was sowieso enkel een recht stuk, maar na elke kilometer stond er een bordje hoe ver het nog was. En hoewel ik van iedereen altijd hoor dat je die ook wel in Nederland hebt, heb ik er persoonlijk nog nooit één gezien, tewijl ik er hier geen één heb gemist. Bovendien stond er op elk bordje naast de afstand een enerverende spreuk om je naar het volgende bordje te helpen. Ook waren er regelmatig bandjes onderweg, en plekken waar water aangegeven werd. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt, dus ik was wel benieuwd. Echter bleek rennen en drinken toch wel een nieuwe uitdaging te zijn en ik verslikte me behoorlijk. Gelukkig kon ik al rennend weer op adem komen en heeft het me niet meer dan 5 seconden en gekost.

Na het laatste kilometerbordje hadden de kinderen, met een meisje dat 12 jaar oud leek, zowaar hun voorsprong uitgebreid en was de snelst ogende jongen al helemaal nergens meer te bekennen. Ik was al 3 kilometer lang kapot, maarja, het zal toch niet gebeuren dat ik er door een 12 jarig meisje uitgelopen wordt! 100 meter later besloot ik dus maar vast mijn eindsprint in te zetten. Toen ik de kinderen 200 meter later al in had gehaald kreeg ik al spijt van mijn besluit. En wat de finish leek te zijn begon naarmate ik dichterbij kwam toch steeds meer op een stel tramkabels achter elkaar op het hoogste punt te lijken. Toen ik met net afvroeg of het spandoek 200 meter achter de tramkabels dan de finish was werd ik ineens voorbij gelopen door de snelst ogende jongen. Blijkbaar had ik hem ergens in mijn sprint ingehaald. Maar slechts 200 meter voor de finish kon ik me toch niet laten verslaan? Nog maar een sprintje, dan. Ik was helemaal kapot toen net voor hem de finish voorbij kwam...en eindelijk de echte finish zag, 200 meter verderop. Hoe mijn benen mij daar hebben weten te krijgen weet ik niet, maar ik vermoedde dat het zelfs is gelukt voor de snel ogende jongen.

Maar zeker wist ik het niet, want ondertussen was mijn laatste beetje energie naar mijn benen gegaan, waardoor mijn ogen niet helemaal meer fungeerden. Eindelijk de echte finish over wilde ik languit op de grond gaan liggen, toen de dames van de eerste hulp op mij afkwamen om mij zelfs een bed te geven. Daar liggende had ik de eerste 10 minuten te weinig energie om uberhaupt te zitten, maar gelukkig nog net genoeg om mijn mondspieren te spannen en voldaan te lachen. Ik had namelijk echt alles gegeven en dat geeft echt een geweldig gevoel!

Uit de tijdstip van het 'First Aid Report' verwachtte ik een prima tijd van rond de 22 minuten, maar toen ik dinsdag de krant las, bleken ze daar wel heel ruim af te ronden en had ik er in werkelijkheid 24 minuten over gedaan. Een beetje teleurstellend, dus. Met een 26e plaats kan ik dan weer wel tevreden zijn. En hoewel echte hardlopers het van-de-3000-deelnemers-argument vast geen goeie vinden, voelt het toch wel prettig.
Maar goed, of mijn conditie nu echt is afgenomen van al het werken achter de computer, of dat het toch aan het verslikken of gewoon de brandende zon lag weet ik niet. Laten we hopen dat ik voor de bata weer in vorm ben.

Oh, en over de brandende zon gesproken, het weer is hier echt heel anders dan in Nederland. De bepalende factor in de temperatuur is hier de wind. De wind komt ofwel vanaf Antartica ofwel vanuit de snikhete outback. Dit houdt in dat je het af en toe warmer is dan een Nederlandse zomer terwijl je enkel wolken ziet en dat het af en toe flink koud is terwijl de zon schijnt. Maar op zo'n koude dag moet je juist naar buiten gaan, omdat de zon je hier weer veel meer verwarmt dan in Nederland. Het gaat erg tegen je gevoel in en ik moet regelmatig terug als ik er op de fiets achterkom dat het toch wel iets te warm is voor mijn winterkleren.

En ik merk al dat ik na mijn vorige stukje de smaak te pakken heb qua het aan elkaar praten van onderwerpen die niks met elkaar te maken hebben. Want vandaag zag ik tijdens het fietsen weer eens een agressiever Australian Magpie toen ik dacht “Het is maar goed dat altijd mijn...Huh, waar is mn helm?” Goed, gewoon terug gaan om hem op te halen dan maar. “Even achteruit kijken want ik hoor een auto naderen.” Maar toen ik de auto langzaam hoorde remmen begon ik iets te vermoeden. En inderdaad, anderhalve maand lang geen politie tegengekomen, maar net als je je helm vergeet na drie minuten fietsen...
Gelukkig heb ik mijn Nederlandse accent nog, dus het bleef bij een waarschuwing. Wel moest ik plechtig beloven dat ik naar huis zou lopen. Hoewel ik met de dreigende wolken best haast had, nam ik maar het zekere voor het onzekere en ben ik inderdaad gaan lopen. En terecht, want toen ik even later weer met helm op de fiets zat kwamen de agenten weer langs, waarschijnlijk teleurgesteld dat ze mij niet op leugens hebben kunnen betrappen.

Goed, de komende week is er weer genoeg te doen. Deze zaterdag is de 'Grand Final' van het footy-seizoen. Dus morgen ga ik als een echte Australier met de rest onder het genot van een barbecue genieten van dit spectakel. En komende week is er een heuze wiskundeconferentie, georganiseerd door onze school voor heel wiskundig Australie. Omdat al mijn begeleiders daar toch zijn en het misschien wel leerzamer is dan mijn stage ga ik ook maar weer eens een week lang 'college volgen'.