Het leukste uitstapje tot nu toe (deel1)

Jooooooooooooow,

“Het leukste uitstapje? Welke dan?” Zal menig lezer die de vooruitblik aan het eind van het vorige stukje heeft gelezen zich afvragen. “Hmm, een wiskundeconferentie en de grand final...Dat laaste klinkt wel interessant, maar zou dat echt leuker zijn dan de Barossa Wine Valley?” Welnu, het uitstapje was zo geweldig dat er deze week geen ruimte zal zijn voor andere zaken. Jullie houden de grand final dus nog van me tegoed.

Laten we bij het begin beginnen. En dat was zelfs toen ik nog in Nederland was. Tijdens het contact leggen werd mij al gevraagd of ik tijdens mijn stage een wiskundeconferentie wilde bijwonen. Op dat moment had ik nog geen idee wat dit allemaal in zou houden, dus ik bleef mijn beslissing maar uitstellen. Toen iedereen een maand van tevoren druk bezig was met de voorbereidingen en mijn vrienden hard hun praatjes aan het oefenen waren kwam ik toch wel een beetje in de sfeer en besloot ik me toch maar aan te melden.

Echter, de kosten bedroegen maarliefst 600 dollars. Een belachelijk bedrag voor iets waarvan ik niet eens wist of het leuk zou zijn. Gelukkig bleek de prijs voor leden van de AustMS (Australian Mathematical Society) slechts rond 100 dollars. En een korte zoektocht op internet leverde op dat ik voor slechts 50 dollars lid kon worden. En blijkbaar werd ik onverwachts tot Australische student gerekend, want hoewel ik het formulier anders had ingevuld bleek het helemaal gratis te zijn. Een prima deal, dus. En nu ontvang ik ook nog eens elke maand de Gazette, het blad van de AustMS, vol met interessante puzzels. (en andere minder interessante zaken)

En afgelopen maandag was het dan eindelijk zover, de conferentie! Omdat het op een andere campus was zou het toch wel bijna een uur reizen zijn. Maar gelukkig begon de dag met een openingsceremonie. En als deze ceremonie hetzelfde zou zijn als die van meeste evenementen die openingsceremonies bevatten, zou ik niks missen door lekker uit te slapen. Toen ik een half uur na het begin van de ceremonie de zaal binnenstapte, was net de vragenronde van de eerste voordracht bezig, waarna meteen een tweede voordracht begon. Zou ik me dan in de tijd vergist hebben? Ik bestudeerde het programmaboekje en de tijd, waaruit ik niet anders kon concluderen dan dat dit toch echt de openingsceremonie had moeten zijn. Toen ik een half uur later de zaal uitliep kon ik aan bekenden opheldering vragen. En wat bleek? De wiskundigen hier zijn zo verslaafd aan hun vak, dat de openingsceremonie gewoon bestond uit twee voordrachten.

Maar gelukkig bleek de eerste voordracht toch niet zo interessant te zijn geweest en had ik niet veel gemist. Wat wel interessant was, was het observeren van alle wiskundigen in de zaal, die erg 'professioneel' met hun laptops bezig waren. Ik had altijd verwacht dat deze mensen tijdens de voordracht al extra informatie over de stof aan het opzoeken waren. Maar het bleek dus dat ze gewoon hun mail aan het checken waren of spelletjes speelden en de voordracht dus voor geen meter volgden. Bezigheden waar ze waarschijnlijk vele studenten hun collegezaal voor hebben uitgestuurd.

Na de thee was het tijd om één van de acht zalen te kiezen om voordrachten te volgen in een specifiek vakgebied. Normaal gezegd zou ik naar de optimization-sessie gaan, ware het niet dat ik alle voordrachten van studenten van de University of South Australia al gehoord (en zelfs bekritiseerd) had tijdens het oefenen. De meeste sessies waren toch wel heel abstract, dus ik besloot naar de lichtere kost van de 'Mathematical Psychology' te gaan, toch wel benieuwd wat dit in zou houden. Het bleek dat het 'Mathematical'-gedeelte gewoon statistiek was, en dit dus gewoon psychologen waren die in tegenstelling tot hun meeste soortgenoten wel data konden analyseren. Het was een erg kleine groep die elkaar allemaal al kenden van andere conferenties. Dat moet ook wel, want een andere plek om Mathematical Psychology te beoefenen schijnt ook niet te bestaan.

Het wiskundedeel was dus veel van hetzelfde, maar gelukkig waren de psychologische resultaten erg interessant. Met name de voordracht over de psychologie achter gokken was erg boeiend. Het bleek dat gokautomaten zo verslavend zijn, omdat je keuzes hebt. Verslaafden denken bij keuzes dat ze er goed in kunnen zijn en dat ze daardoor uiteindelijk wel winst gaan maken. Dat je gemiddeld altijd verlies maakt, of je nu op de eerste de tweede of de derde knop drukt gaat er bij gokkers niet in. Vandaar ook de loterijen waarbij je je eigen nummer mag kiezen. En het werd helemaal interessant toen een man uit het publiek bij de vragen aan het eind toch wel heel duidelijk wilde hebben dat je niet zomaar de loterij en een gokautomaat met elkaar kon vergelijken. Je hoeft geen psycholoog te zijn om in te zien aan welke vorm van gokken deze man zich schuldig maakte.

Die avond was de studentenbijeenkomst, waar we geheel in stijl bezorgpizza's voorgeschoteld kregen. Daarnaast mocht ik ondankt mijn nationaliteit zelfs meestemmen over een belangrijke kwestie. Dit jaar zou er namelijk voor het eerst een studentlid verkozen worden om mee te vergaderen bij de AustMS vergaderingen. Echter, aangezien deze vergaderingen door het hele land zijn (wat iets meer reistijd vergt dan in Nederland) en de student geen stemrecht zou krijgen, waren er aanvankelijk niet heel veel kandidaten. Pas toen werd verteld dat de vliegreizen vergoed zouden worden waren er ineens een stuk meer kandidaten. Ik heb het idee dat ik, ondankt dat ik geen van de kandidaten kende nog wel een nuttige stem heb uitgebracht ook, door op het enige meisje te stemmen die zich verkiesbaar had gesteld voordat de reiskostenvergoeding vermeld was.

Daarna was er nog een plenaire voordracht (ge-google-translate van plenary. Ik hoop dat mijn lezers deze woorden wel kennen, want ik kende ze niet) in de grote zaal. Het leek me echter een beter idee om deze over te slaan, om de plenaire voordracht vroeg in de ochtend erna te volgen. Deze zou namelijk over mobiele telefoonnetwerken gaan, hetgeen toch iets meer in mijn vakgebied ligt dan de meeste abstracte stof. En deze bleek inderdaad interessant te zijn. En aangezien ik er toch was kon ik net zo goed de volgende voordracht volgen. Ik had verwacht dat ik toch wel iets van de voordracht zou snappen, maar hij was zo abstract dat ik niet eens een omschrijving zou kunnen geven waar hij mee te maken had.

Ik was dus ook al snel vertrokken om even rust te nemen voor de volgende voordrachten in de optimization-sessie. Helaas bleek er geen onderscheid te zijn tussen de continue en discrete optimalizatie sessies, waardoor ik wederom een uur lang niks van de voordrachten heb meegekregen. Daarna was het gelukkig tijd voor iets waarvan ik wel degelijk iets snap, lunchpauze!

Aan de overkant van de straat had ik een Indiaas restaurant gezien. Toen ik op het menu ging kijken naar de prijzen kwam er een grote groep studenten om mij heen staan. Om de meute voor te blijven en niet met mijn bestelling op een hele groep te hoeven wachten, snelde ik naar binnen, op de hielen gevolgd door de hele groep. Ik sprintte naar een tafel en ging zitten. Kijkend of ik de groep voor was gebleven werd ik erg verrast toen ze bij mij aan tafel kwamen zitten. Blijkbaar hadden ze allemaal gedacht dat ik iemand anders uit de groep kende en hadden ze me al vanaf de campus gevolgd. Wow! In Enschede is het me nog nooit gelukt om mijn vrienden te overtuigen. Sterker nog, op mysterieuze wijze weet iedereen altijd tegen de plekken waar ik wil eten te stemmen, alsof het een samenzwering is. Maar hier weet ik gewoon een willekeurige groep mensen onbewust naar een restaurant te leiden. Of Nederlanders nu gewoon betere leiders zijn, of dat Australiers nu gewoon een betere smaak hebben weet ik niet, maar het voelde erg prettig.

Toen ik ze vertelde dat ik niemand uit de groep kende, verontschuldigden ze zich en wilden ze al ergens anders gaan zitten, maar ik vond het natuurlijk wel prima om nieuwe mensen te leren kennen. Ze bleken overal uit Australië vandaan te komen en elkaar te kennen van conferenties. Een jongen had Nederlandse ouders. Een meisje kende professor van Groesen (die ik niet eens ken) van wiskunde aan de UT. En een ander meisje had geen connecties met Nederland, maar wist me weer vanalles te vertellen over het leven in Canberra. En dan was er nog een jongen die me terug op de campus wist voor te stellen aan twee middelbare-school-docentes voor de volgende sessie, 'Mathematical Education'. En wiskundeles geven is iets dat ik mogelijk zou willen gaan doen, mocht het universitaire leven niks voor mij blijken te zijn...

We zijn inmiddels op twee a4-tjes en slechts halverwege de conferentie. Omdat ik morgen zeer vroeg op moet staan voor hopelijk het leukste uitstapje tot dan toe, zal ik het vervolg van dit verslag begin volgende week tikken, zodat ik nu hopelijk een prima nachtrust weet te krijgen voor mijn volgende avontuur, waarbij jullie ook de foto's te zien krijgen.