Het leukste uitstapje tot nu toe (deel2)

Joooooooooooooooooow!

Voor wie het nog niet uit de titel had opgemerkt, dit is deel twee van het stukje over mijn leukste uitstapje tot nu toe. Mensen die dit nog niet hebben gedaan kunnen het beste eerst deel één lezen. En voor de mensen die niet uit het vorige stukje hebben kunnen halen wat dit leuke uitstapje nu was, het is natuurlijk de wiskundeconferentie, waar het hele vorige stukje over ging en dit hele stukje over zal gaan. Foto's van het hele gebeuren zijn hier te vinden:
http://picasaweb.google.com.au/jasperov/2009_09_28?authkey=Gv1sRgCPr5r4Oc-tPnZw&feat=directlink

We waren gebleven bij de Education-afternoon. Omdat de voordrachten op wiskundeleraar-niveau waren, waren ze voor de verandering eens wel te volgen. Maar dat maakte ze zeker niet minder interessant. Het waren drie praatjes over veelzijdige onderwerpen: De inverse-calculator, meetkunde en kikkers. En met name die eerste is een zeer interessant stuk speelgoed, te vinden op http://glooscap.cs.dal.ca:8087/ En naast speelgoed schijnt hij ook nog eens erg nuttig te zijn om bij numerieke resultaten een vermoeden te ontwikkelen bij welke functie ze horen.

Daarna was het tijd voor de grote discussie met vier hoge piefen, waaronder onze eigen head of school, Stan. (Het was jullie vast al opgevallen dat hier iedereen gewoon bij de voornaam aangesproken wordt) Tijdens de discussie vertelde Stan een anekdote over hoe hij zijn stiefzoon had leren programmeren. Hij kocht een computer zonder muis, zodat de kleinzoon zelf programmatjes moest schrijven om de cursor te verplaatsen als hij spelletjes wilde spelen. Dit bleef me met name bij omdat het bij mij precies andersom was. We hadden een computer met enkel dos-spelletjes en om het ons makkelijk te maken had mijn vader zelf een programma gemaakt om met de muis spelletjes te openen. Ik vraag me nu af welke aanpak ik achteraf liever zou hebben gehad. Ik was als kind in ieder geval erg blij met mijn muis.

Na de discussie werden alle docenten door David Panton, oud-voorzitter van de vereniging van Australische wiskundeleraren, naar de borrel geleid. En de enige reden dat ik wel de achternaam van David noem, is omdat hij af en toe ook bij de vergadering van de train people is en we daar nog een andere David hebben. De deur van het gebouw waar de borrel plaats zou vinden was dicht. Aangezien David de ervaren man was ging hij op zoek naar een andere deur en liepen alle docenten achter hem aan. Via de zijkant kwamen we onderin de (lege) grote collegezaal terecht. Echter, omdat geen van de docenten, waaronder David, hier een voordracht hadden gevolgd herkenden ze de plek niet en liepen ze door naar een deur aan de andere kant van de zaal met een erg donkere gang erachter. Toen ik naar David riep dat de borrel boven was, liep hij weer terug en gooide de deur achter zich dicht. Net toen ik me afvroeg of die deur wel van de binnenkant geopend kon worden, hoorde ik de docenten in paniek op de deur bonzen. Aangezien David met zijn gedachten enkel bij de borrel leek te zijn, kon ik alle leraren mooi bevrijden en werd ik door iedereen geprezen als redder in nood!

En na de borrel was dan eindelijk het moment van de dag aangebroken: de publieke voordracht door Terrence Tao, wiskundig genie, geboren en getogen in Adelaide. Tevens is hij de enige Australier die ooit een 'field medal', het wiskundige equivalent van de nobelprijs heeft gewonnen. En hij kwam dus gewoon even langs om een voordracht te geven. Ik had verwacht er helemaal niks van te snappen, enerzijds vanwege de moeilijkheid en anderzijds vanwege de beperkte didactivieve capaciteiten die je associeert met iemand die op zijn vijftiende al zijn master had afgerond. Mijn verbazing was dan ook groot dat hij een prima te begrijpen verhaal hield. Hij had weliswaar een beetje een vreemde manier van praten, maar de structuur in zijn verhaal was glashelder. De slides waren prima geordend en stipten precies de hoofdpunten aan. Maar ook de informatie die hij er omheen vertelde was helder uitgelegd. Het hielp natuurlijk ook wel dat het merendeel van het publiek wiskundeleraar was en dat ik de stof uit de eerste 10 minuten al wist, maar ook de 50 minuten daarna waren prima te volgen. Zelfs voor iemand die normaliter slechts 20 minuten lang zijn aandacht erbij kan houden.

De derde dag besloot ik de eerste plenaire voordracht maar over te slaan, maar van de tweede snapte ik zo weinig dat ik halverwege de zaal maar uit ben gelopen. Na de thee was het tijd voor drie voordrachten van vrienden die ik nog niet had gezien. Als eerste was Giang aan de beurt over het zoeken naar Hamiltoniaanse cykels. Hoewel ik er nog nooit iets over had gehoord, was het verhaal prima te volgen en leek het mij een zeer interessant onderwerp. Daarna was Asef (die van de surprise party voor Kuhn) aan de beurt. En ondanks dat het over de continue variant van optimalizatie ging, wist hij gewoon mijn aandacht er een kwartier bij te houden. Een nieuw record voor mij bij dit onderwerp! En dan tenslotte Julia. Ik denk niet dat iemand haar herinnert, maar ze heeft wel eerder op foto's gestaan. Ze is namelijk ook één van de train people. Helaas is er in haar voordracht geen trein langsgekomen. Of het aan de stof lag of aan de tijd die ik al in de zaal zat weet ik niet, maar ik heb er helaas niks van weten mee te krijgen.

Daarna was het pauze. Met een zaal vol bekenden had ik gehoopt wel een groepje mee te krijgen om te lunchen, maar na deze voordrachten ging vrijwel iedereen weer terug naar hun kantoor om te werken. Bewonderenswaardig, maar ik had juist zo'n zin in lunch. Gelukkig had Indu ook wel zin in lunch. En aangezien ik niet verwacht dat er mensen bij Julia een paar stukjes terug hebben gekeken, zal ik Indu ook maar weer opnieuw voorstellen als één van de train people. Indu was wel verbaasd dat ik haar meenam naar een voor haar onbekend Indiaas restaurant, terwijl zij vaker op de City West campus is, en nota bene zelf Indiase is. Ik vond het eten de dag ervoor zo lekker dat ik er wel weer wou eten, en het is natuurlijk mooi om van een echte Indiase bevestiging kreeg dat het ook echt Indiaas was. Bovendien gaat ze me binnenkort nog een paar recepten geven, zodat ik thuis ook deze heerlijke maaltijden kan bereiden.

Na de lunch was er slechts een korte voordracht, waarna de AustMS-vergadering plaatsvond. Uiteraard hadden we geen zin om daarop te wachten, dus sprak ik met Indu af om na de voordracht Rundle mall te bezichtigen. En na de voordracht bleken Roslina en Nahid ook wel mee te willen. Deze dames heb ik nog niet eerder genoemd, dus bij deze nog maar even een introductie. Nahid komt uit Iran en Roslina uit Indonesië. Kort geleden heb ik op een prettige wijze kennis met ze gemaakt, toen ze vierden dat Ramadam voorbij was. En wel door de hele school te trakteren op een geweldige lunch.

Goed, gewoon een middagje met zn allen door Rundle mall wandelen, dus. Toen we halverwege het winkelcentrum waren, moesten we eigenlijk terug voor de voordrachten, maar niemand had er eigenlijk zin in, dus hebben we maar gewoon gespijbeld. Wel interessant, want zoals ik ze daarvoor kende leken het me juist ontzekkend serieuze dames. Misschien door hun afkomst, of misschien doordat ik ze alleen ken van de school.
Maar wat me helemaal opviel was dat ze ondanks hun verschillende afkomsten, zich eigenlijk precies gedroegen als een groep Nederlandse vrouwen. Ik dacht altijd dat giechelen iets was dat Nederlandse vrouwen elkaar aanleren, maar blijkbaar heeft het dus een biologische oorzaak.

Na het winkelen was het dan tijd voor de mooiste bezigheid van de conferentie, het conferentiediner! En wel op een erg chique plek, de National Wine Centre. Het feest begon buiten waar we eerst even konden borrelen totdat iedereen er was, Op een enkele excentriekeling in korte broek en sandalen na (die ooit voorzitter van de AustMS schijnt geweest te zijn), was iedereen semiformeel gekleed. Er waren allemaal bedienden met verschillende soorten wijn en geweldige hapjes. Daarna mochten we naar binnen in de prachtige eetzaal, waar de band al klaar stond om een relaxed jazz-deuntje te spelen. En het eten was uit de kunst! Er was slechts keuze tussen rund of kip, maar dat zal aan de grootte van de groep hebben gelegen. Het stukje kip dat ik kreeg was echt geweldig bereid. En niet alleen door de kruiden, maar vooral door de perfecte combinatie en hoeveelheid groenten. Ik denk dat dit het beste stukje kip was, dat ik ooit heb gegeten.

Maar de sfeer was ook helemaal geweldig. De wijn vloeide rijkelijk en het was normaal om gewoon af en toe van tafel te wisselen. Ik ging nog even bij de groep zitten die mij de dag daarvoor had gevolgd, waar ik nog meer nieuwe mensen leerde kennen, waaronder een jongen uit de VS, wat ook weer een interessant gesprek opleverde. Het was jammer dat ik om 23:30 al weer naar huis ging, maar ja, het zou ook zonde zijn om helemaal niks van de laatste dag mee te krijgen.

En de laatste dag heb ik niet echt iets spectaculairs beleefd. De plenaire voordrachten waren weer eens niet te begrijpen. Zelfs die van Terrence Tao, die nu wel als doelgroep wiskundigen had, was met geen mogelijkheid te volgen. Na de lunch was er gelukkig weer een mathematical education sessie, waar de verschillende sprekers erg interessante nieuwe ideeen voor lessen presenteerden. Halverwege werd ik verrast toen ineens Terrence Tao de zaal binnenkwam om mee te luisteren. En ik was helemaal verrast toen hij na een presentatie zijn hand opstak en zijn vraag begon met “From an educational point of view...”. Zo verrast dat ik zijn vraag niet eens heb meegekregen. Sommige mensen kunnen echt alles.

Dat was dan zo'n beetje alles over het mooiste uistapje tot nu toe. Ik had het van te voren niet verwacht, maar wiskundeconferenties zijn echt geweldige leerzame maar vooral sociale bezigheden. Dit is weer een duidelijke reden om na mijn studie dan toch eens te kijken of ik wil gaan promoveren. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar gelukkig heb ik na mijn stage nog een hele afstudeeropdracht te gaan voordat ik moet beslissen.

Daarmee eindig ik dan een bijna vijf pagina's durend verslag. Ondertussen begin ik iedereen toch wel te missen. Maar het doet me altijd goed om jullie reacties te lezen. En hoewel de teller de laatste tijd een beetje laag staat hoor ik ook veel over de mail, telefoon en msm. En mijn ouders printen alles uit om het aan mijn grootouders te laten zien en daar hoor ik ook positieve reacties over. Dus, blijf reageren.

En dan tenslotte de vooruitblik voor vrijdag:
Een avontuur op Kangaroo Island. Het uitstapje dat wellicht de titel van het afgelopen uistapje meteen kan overnemen.